Dievenschool

«N-nóu — ziè — ’k weet niet, ’k heb wel wat... maar ’k weet niet, zie, of je dat wel koopen kan.»

«Laa’s hooren,» zei Joopie, en hij nam zich 'n stoel bij 't vuur en wees er Moos een aan; maar Moos bleef tegen de zijne staan leunen.

«Nou, zie je,» zei de boer, aldoor in den vervelenden, hakkelenden zeurtoon, die galmend klankte door ’t heele lange vertrek, «we stikken in de katten, zie, en nou zei de vrouw tegen me, van morgen, — zie, — zie, je most ’r maar ’n paar wegdoen an de jóden... want-zie... we weten wel dat ze nou de dure tijd hebben...»

«Zijn ’t zwarte?» vroeg Joopie haastig en slikte een vloek in.

«Nou, één zwarte... zie... maar daar is dan ook niet zóó’n wit plekkie an ...»

«Ma’k 'm ’s zien?»

«H’m ... welzeker, daar hé-je ’m ...»

Van de deel glipte over ’t drempeltje van de schuifdeuren een groote zwarte kat. Het mooie, glanzende lijf was van ’n weelderige soepelheid; de staart hing neer in lange krommingen, de fijne kop spitste in wijze snuffeling vooruit; de groote, groene oogen lichtten in vadzige beschaduwing van lange, zachte, donkere haren.

Joopie gaf Moos ’n duw en fluisterde in ’t jargon, dat ’t een pracht van 'n beest was. Toen liep-ie snel op de deuren toe, wierp ze dicht met ’n enkelen handigen duw, tot ’t beest ervan schrok en bij de tafel op ’n stoel sprong, waar ’t ernstig-lief bleef zitten oogjes knippen.

De boer begon te lachen.