Dievenschool

de verte zonder horizon — dagen en weer dagen, dat je niks anders zag dan grijs boven en grijs beneden, dagen zonder ’n tipje blauw, ’n straaltje zon, ’n spiertje groen.

Thuis, ’t leventje in een voortglijding van effene matheid, alles stil en stroef, alles dompig en klein, zonder zwakste trilling van hartstocht — een kruiping van leven. Er was nu ook niets, dat hem bezig kon houden, niets in de paffe omgeving van ^Jt heele provincieleven, dat hem interesseeren kon en de opgedrongen aandoeningen gleden weer machteloos weg in de slappe ijlheid, die zich wijder en wijder kringde om zijn bestaan.

Zoo liepen ze zwijgend voort, tot ze aan *n klein boerenerfje kwamen, dat er stond, in de monotone grijsheid van koue mist, met z’n riet overdakte schuurtjes en hokjes, als ’n troepje slapende beesten. Er was ook maar weinig leven op ’t heele erf; alleen ^?t saaie gewandel van enkele dof-gele kippen, die loerend bepikten de harde sneeuw of ze opkrabden met achteruit-geschraap van de pooten, en ’t doodsche gesjilp van musschen in de naakte fijne boomtakken.

Toen ze de groene deur, onder ’t overhangende rietdak, openmaakten, kwam ’n groote zwarte hond, uit z’n middag-rust opgeschrikt, hol aanbassen; Moos was er 'n beetje bang voor, maar Joopie kende ’t beest en streelde ’t over de zachte haren, zoodat Moos ook moediger werd en zich rustig besnuffelen liet.

«Goeie middag,» zei Joopie brutaal.

«Goeie middag,» zei de boer.

Moos knikte vreempjes, schuchter en stamelde ook: «Goeie middag.»