Dievenschool

ontvangen, met koffie en ^fn boterham, door ’n goeie boerin, ergens anders van de deur geduwd met scheldwoorden en verwenschingen. Daar was Joopie niet heel bang voor, hij vervloekte de boeren op rijm. Er gingen dagen en weken voorbij, dat ze weinig of niets thuisbrachten, omdat ’t een slechte stille tijd was. Dan gingen ze in de stad, deden zekerder zaken, huurden een karretje en haalden vodden, beenderen, afgedragen kleeren, ouwe metalen op, die meestal denzelfden avond bij een groothandelaar werden afgeleverd. En ’n tijdje bleven ze goeie vrienden. Maar enkele keeren, ’s avonds thuis, begon Izak, als-ie wel wat verdiend had, den spot te drijven met Moos, die Joopie’s ongeluk aanbracht. Dan lachten de anderen ook en Joopie deed mee. «Was ’t nou ’n wonder,» meende Izak, «dat-ie niks ophaalde, met zoo’n stuk ongeluk naast ’m — zoo zou-ie in geen vijf jaar ’n cent thuis brenge!»

«Och,» lachte Joopiie, «je motenkei maar zien, hoe-die naast je loopt, nèt of-ie geregeld wat in z’n broek het gedaan, en as-ie bij de boere komp, geen smoel los, man, je kan geen woord uit ’m krijge, en dan, zeg, zeg, as die ’n boerenmeid ziet, is-ie heelemaal bedonderd, doodsbenauwd voor rokke.»

«Weet-ie veel,» zei Izak, ’n jonge van bij de zestien, «toen ik zestien was,» en hij zag zelfs niet even op naar Moeder, toen-ie Vader zag lachen, «toen ik zestien was, nou, ’k beloof je, toen wist ’k me weetje al wel»

«Hoor’s,» zei moeder, «ogh, wat ’n snotneus.»

«Nou, ’n jonge is *n jonge,» zei vader in tevreden hoofdschudding; «’k heb nog liever dat ze wat zegge kenne, daar