Dievenschool

een nieuwe week vol broodzorg, toen begon 't zoo in zijn zieltje te kermen om een kus van haar mond, dat-ie opstond van z’n stoel en schuchter naar ⁷r toeliep; hij lei z’n arm om haar schouder en greep haar hand: —

«Zeg moe.»

«Wat is er ?» vroeg ze en zag hem vreemd aan. — Maar toen-ie zoo dicht bij ’r stond, wou-ie ’t even zeggen — de droeve avond was nu plots zoo bang geworden en zij bemoeide zich heel niet met hem nu.

«Zeg moe, ben ik nou al ’n man ? Meen’ u dat nou ? Meen⁷ u dat nou? Is dat nou waar hé? hé?»

Toen drukte-ie verrassend-wild, een kus, lang, heel lang op haar mond, lei z’n hoofd tegen haar wang en begon zachtjes te huilen. Zij begreep hem niet, onvatbaar voor ^Jt besef van ’n ziekelijke weekheid in ’n jongen van dertien. Maar toch, onbewust, en daarom zoo zuiver-rein in de altijd weer mooi-teêre aanvoeling van kinderzielen in kleine moedertjes, wist ze, dat hem iets pijnde, dat hij hartstochtelijk om haar vroeg. En ze nam met haar magere werkhand] es z’n groote hoofd tegen zich aan en kuste hem, een, twee, drie maal, op z’n wangen, z’n mond, z’n oogen, tot-ie zenuwachtig grinnikte van weelde . ..

— Maar wat te zeggen wist ze niet...

* *

*

Hij ging nu uit met Joopie, die was minder hatelijk dan Izak. Zij gingen in alle weeren naar buiten, liepen de boerenerven af, waar Joop precies de gevaarlijke honden wist, vroegen of er wat was, werden hier en daar vriendelijk