Dievenschool

opgedirkte vrouwen en schreeuwende kinderen. En allen gingen ze, vormelijk nog, met een serieus besef van hartelijkheid, ’t rijtje langs van Vader en Moeder en de broers, al wat mooi is, met hoofdknik toewenschend, roemend op gehoord of niet gehoord Bijbelbrokje, besprekend de grootte, de dikte, de kleur, ’t gewicht van de Barmitswejongen, anisette slurpend, koekschijfjes brokkelend, om dan weer op te staan, nóg eens te wenschen en weer heen te gaan. ’t Meeste ging hem onbewust voorbij, raakte z’n wezen niet. Maar nu en dan, heel eventjes, als een sympathieke tante, een intieme vrouw hem de hand drukte, hem even goedig in de oogen zag, kinderlijk tikte tegen z’n wang, voelde hij een blije streeling, een weldadige zachtheid over zich komen, verbeeldde hij zich, dat deze of die ’t geweest was die van morgen hem beklaagde en had moeite z’n tranen terug te houden. Maar dan bedacht hij snel weer de kille hardheid van de anderen en verbeet z’n sentimentaliteit en lachte vreemd mee, als van z’n kindertijd gesproken werd. Ja, ja, ze hadden ’m nog gekend, toen-ie nog zoo’n joggie was hoor’...

Den heelen dag deed hij verder onbewust mee met ’t gemak’lijk aan te hooren gepraat ven de huisluidjes. Maar ’s avonds toen hafdolo ^l) gemaakt was, na Schoeltijd en Vader met de broers in donker uitgingen, elk een anderen weg om nog wat op te scharrelen, toen-ie met moeder alleen bleef zitten in ’t kamertje, waar de vreugde van den dag nu heel verstorven was, in de kille vooravond-leegte van ¹

¹

Hafdolo. Bij het einde van den Sabbath, 't met kaarslicht en wijn, inroepen van de zegening over de komende week.