Dievenschool

geslobber met modernerige joden — of christenheertjes, die preuts voorbijgaan hun eindelooze bestaansbenauwenis, die met een half vocubalarium vol Franseh en ’n heelen hoop geld van pa koninkje spelen onder 't armzalige troepje Jodenvolk, dat voor ’t grootste deel z’n boterham op moet rakelen uit ondersten modder van ontzaglijke samenleving.

Hij gaf hem het boek met een toepasselijk woordje, liegend brutaal z’n educatie-gehuichel naar de hurkende leventjes. Dan tikte hij even ’t incidentje aan in de kerk, en vond wijsgeerig, dat ’t er wel uit zou gaan. Waarop de heele visitie gretig riep van: «Ja zeker, meneer,» en toen overging tot ’t in finesses bespreken, knikkelend en schuin-oogend, van meneer’s redevoering. Z’n vader zat met heerlijke gloei-oogjes de knieën te wrijven, stond op, drukte de meneer de hand, bedankte. Moeder deed ’t bescheidener met ’n nederig huisknikje en ’n onbeholpen: «U wordt van mijn ook bedankt,» dat door de heele kamer hoorbaar was.

Een oud heertje met grijze bakkebaardjes en ’n bril, dat van huurrente leefde, gaf een geschenk namens de schoolcommissie, de vijf boeken Mozes in vijf roodgebonden deeltjes en vond ’t maar veiliger te zeggen dat*ie zich aansloot bij z’n voorganger. Moos kreeg weer ^?n waarschuwenden duw van z’n moeder en riep: «dank U m’neer,» voordat ’t mannetje stotterend had uitgebauweld. De ouwe oom, die pruimde en jenever dronk, besprak ’t in onverstaanbaar jargon en bespaarde hem zoo de ergernis van de zooveelste herhaling. Bezoeker na bezoeker kwam, alleen de arme joodjes van ’t provinciestadje, slagertjes, kooplui, ventertjes, die buiten scharrelden bij de boeren, met hun eventjes