Dievenschool

«Gauw dan, gauw!» snauwde Vader, «bè-je bedonderd, kwajonge, met je verdomde kunste, gauw, wasch je gezicht af onder ’t kraantje, en naar binne hoor, aap, je ben nou geen kind meer, bedonderd!»

Na-snikkend nog liep-ie naar ’t koperen fonteintje in de hoek, maakte z’n zakdoek nat, bette z’n oogen, aldoor, aldoor verfrisschend de gloeiende oogleden, ^?t brandende gezicht, toen, al bettend, wrijvend, maakte-ie de deur los, stilletjes, dook naar z’n plaats, hoogrood onder ’t belangstellend oogen-gekijk, verborg zich onder ’t Tallies, bezag de letterfiguurtjes, die schemerden in z’n nog betraande oogen. En de heele Schoei fluisterde nu, de heele Joodsche gemeente babbelde dien dag over ’t schandaal van die rotslepel van ’n Bar-mitswejonge, die eerst zoentjes had opgegooid, zóó van ’t Cefer Thoure weg naar z’n moeder boven, en toen nog op de koop toe de Schoei was uitgeloope, omdat ze gesist hadde, dat-ie zich óm zou keere —.

Thuis werd er veel en lang over gesproken. Maar hij verdedigde zich niet, want er kwam nu weer de blije eenzaamheid, die lang was weggeweest, in de verkleinende intimiteit van ’t saam naderen voelen van ’t feestje. Z’n verlangen naar teederheid kwam hem nu weer zoo bekend voor, als een heel lief iets, waarmee-ie lang had rondge-loopen, en hij bewaarde het onder al het gepeuter heel stil in zich, en liet het maar weer heerlijk-fel in zich doorschrijnen zonder anderen iets te zeggen.

In ’t met veel moeite opgepronkte kamertje kwam visite feliciteeren: ouwe stukken tapijt en geleende stoelen sjofel verfeestelijkten den grond en de wanden van de opgeruimde