Dievenschool

Hij boog zich voorover, dat ze z’n gezicht niet zien zouen, en beet zich op de lippen om niet te huilen, probeerend de prop te verslikken in z’n keel. Maar hij verbeeldde zich opeens, dat er iemand was, die ’m beklaagde, hij wist niet wie, maar iemand, iemand, en toen juist kwam zoo’n vervloekte heete traan uit elk van z’n oogen en rolde over z’n wangen. Hij kneep z’n vingers tot vuisten, hij wou nou niet huilen, née, née, nee, hij vertrapte ’t nou, ze zouen ’t niet zien.

Maar er kwamen er al meer en meer, allemaal van die gloeiende droppels, en ’n paar rolden er op z’n Tefillo. —

Toen wierp-ie z’n Tallies af, duwde een jongetje op zij, en vooroverbuigend, dat ze toch z’n oogen, z’n natte oogen niet zien zouen, liep-ie snel de bank uit, strompel schuifelde wegduikend naar ’t gesloten hek, waar de oppasser te wachten stond.

«Mot je d’r door,» vroeg de man.

«Ja,» zei-ie met ’n eersten snik,

Toen vloog-ie naar buiten, z’n zakdoek tegen z’n oogen, bleef in ’t smalle zonbeschenen straatje staan, even hartstochtelijk uithuilen, haastig om gauw weer terug te kunnen gaan. — Maar z’n vader was ’m gevolgd, ’t gaf ’n heele opschudding toen-ie opstond. Hij zag ’m aankomen, de kleine stoeptreêtjes af, in z’n glimmerend zwartje pakje, met de plechtige witte das, op zij van de afgerafelde boord, de hoed in den nek van geagiteerdheid, ’t bidkleed nog half om de schouders. Hij nam ’m zwijgend bij den arm, trok ’m weer ’t stoepje op naar binnen. Maar in ’t portaal bleef Moos even staan. — «Laat U me dan tenminste eve uithuile, ’k kan toch ommers zoo niet naar binne gaan.»