Dievenschool

gaf daar geen antwoorden op. Want hij wist ai, dat tegenspreken uitlokking was van kleinen spot en scheldwoordjes, waartegen z’n weinige logische denkensradheid niet bestand was. Hij voelde alleen een grooter, mooier leven, maar vreemd, heel vreemd, in zich opbruischen, een leven, dat lachte met klein gewroet van afstompende cijferlegertjes, een leven van regen en zon en van vlammen en onweer, van donderen en juichen en saterlachen en snikken, dat zich krijtend baan brak uit z’n borst. Soms bleef hij plotsling staan, om te weten, wat toch zoo hevig in hem worstelde of schreide. Er waren kleine oorzaken voor, hij wist dat: ruzietjes thuis — of op school zenuwachtig geslikte smaad van smousscheldende kameraadjes, of oogenblikken van stil uitgeschreide verlangens naar teederheid.

Maar hij begreep niet, dat anderen ⁹t niet voelden, die worsteling van aandoeningen, de bitterheid tegen de blijdschap, en de blijdschap tegen den weemoed, alsof die stemmingen in menschendrommen belichaamd waren en vechtend opklommen tegen de wanden van z’n maag.

Gebrekkig godsdienstonderwijs in de avonduren en op Zondag- en Woensdagmiddag, was hem half ergerlijk door kleinheid van vormelijke inpomping, half aangenaam door de vergemakkelijking van gedroom en doorleving van gelukkige uren met verre Joodsch-historische grootheid. Maar telkens, door de wanorde van ’t slecht ingerichte schooltje, kwam weer de wreede opschrikking uit z’n genieten, door ruzie van kinderen, die schreeuwden met schel-hooge vecht-geluidjes, of de tot halve razernij gedreven woede van den