Dievenschool

mooi nu weer — ze kwamen in de Schoei — ze dachten niet aan handel. Hij zag dan «nog veel jaren» de monden wenschen — de oogen lichtten en de handen drukten. Zij lachten allen dan en voelden Jontef naad’ren, Jontef was zoo mooi. De gazzan zette in — een galmendzwaar gezang — wijd en bizonder — avondgebed van hoogtijdagen. In stillen ootmoed naar het Oosten bogen zich de abbekende hoofden. — Wat kwam daar plots te lachen in zijn borst, al op en neer — een jub’len van muziek — koop’ren sym-balen die sloegen naar zijn keel ’t spattend geluk en naar zijn oogen hieven ze blankwit licht: daar lag in droom-bezongen ruimte van *t verbeelden, Jeruzalem, Godsstad van koepels zonbeschenen. En tusschen ’t wit der marmer-huizen, schreden loom en schoon, de mannen en de vrouwen, haren en oogen zwart en langwit de gewaden, en met gebaren als van zware boomekruinen in den zachten wind. De landen doemden voor zijn oogen, in verbeeldings klaterend licht, apotheosen. Daar ginds had Israël eens gewoond — Israël, ruim ademend door waarheid groot natuurleven — Israël zonder duizend vormpjes — kleine wetjes, gemaakt door boekendwergjes knap en kwijPrig vroom, suf en waanzinnig, Israël nog niet neergetrapt door eigen en vreemde kleinheid tot droef insectenvolk, kruipers en leug’naars, die d'eigen schoonheid gretig volgespogen.

Hij zag het alles nog zoo mooi en groot in ‘t licht van z’n sobere kinderverbeelding, tot z’n ziekelijk idealisme gezonder werd en vaster vorm aannam door raker ziening. Want later, eerst later, voelde hij van die bedompte Synagoge de schrijnende ontwijding, waar een God van licht werd aan-