Dievenschool

kwam een minachting voor zichzelf, een wansmakelijke onvoldaanheid, wijl-ie genoten had van wat-ie anders ver beneden zich wist, en zich zoo gretig gegeven had aan die toch straks weer spotten zouden met heerlijk-zacht gedroom. Dan keerde weer, altijd nieuw, de groote attractie van wat daar buiten lag, in warme weiden en teerblauwe zomerluchten, niet begrensd door versomberende muurtjes en niet dompig gehouden onder klein gepraat.

Maar 't allerwarmst van intieme vreugde waren hem de joodsche feestdagen.

Die waren hem als lang geziene lichtpunten in de jaren, als blijde wachters die zongen aan de wegen en hem fluisterden van menschenmooi. Want hij zag het blije dat aankwam in de dagen, nog alles heerlijk-groot, in den alles ver-mooienden schijn van zijn kinderlijke verbeelding.

De vooravonden in de Synagoge, als bij ’t binnentreden veel kaarslicht wij ding zachtgeel te dansen rijde langs 't glanzend verfbruin van de feestverzorgde banken"— tapijten frissche geuren plechtig dreven door ’t wije avondlichte Huis — en rond de Bimah hieven eindlijk rustig zich de hoofden naar het licht, dat van den jontefglans nu de oogen vochtig plekte — nasaal gezang — liefordloos dreunend, zwaar orgelde zijn blijden weemoed uit —zij waren hem als vrome manenachten — die dreven langs zijn oogen blij en broos. — Dan kwam een teere vreugdezang, als vèr gejuich van koperen trompetten in hem dansen, en in zijn lijf werd 't wijd en goud en ruim van bitterheid om maanden schreiend aangezienen leugen. Het was zoo groot en vredig-