Dievenschool

meer en werden hem hatelijk door de minachting van zijn omgeving. Die werd hem onbewust al vreemder en vreemder door haar kleine ziening van ’t onbestemde dat hem bezighield, en waar hij ook op later leeftijd, door weinig logisch denken niet zag, hoe vele zorg of afstomping daardoor hem alle liefde wegstal, waaraan zijn ziel behoefte had.

Toch, soms weer, als die behoefte heel, heel groot in hem werd, pijnigde tot een diepe leegte in zijn binnenste, opdrong naar z’n keel tot snikkens toe, deed hij telkens nieuwe moeite tot toenadering, voelde hij de dikwijls geminachte omgeving heel warm en innig naast zich, en vatte gretig elke gelegenheid aan, die terug kon leiden tot nauwe intimiteit. Dan voelde hij zich zoo zwak en klein, in ’t olielicht om de vierkante tafel, dat hij toejuichte al wat gezegd werd; zelfs lachte hij om malgepraat van broers, om guitige kwaadsprekerijen en deed er nerveus lachend in mee. Verhalen van Vader, in half verstaanbare jargontaal, over oneerlijke winstjes, die als gelukkige rijkdommen gekomen waren in dagen van ellende, waren hem heerlijk welkom; blije instemmingen van Moeder prikkelden hem tot tranen toe en hij kreet het uit, als broers vulgaire gijn-tjes uitgrinnikten over vrouwen. Hij boog zich voorover, hij drong zich in hun wezen, en het was hem een streeling van sympathie, een overjubeling van weelde, die vlamde om z’n hoofd, hij warmde z’n koude huiverende zieltje aan ’t licht van hun zeldzame intimiteit... Maar als ’t voorbij was, en hij weer buiten kwam, in de velden met teêre verschieten en zachte wisselingen van kleur, als z’n jonge borst de frissche geur weer ademde van vijvers en van struiken, dan