Dievenschool

warme zeeplucht, die benauwde tusschen de naakt-witte muren met ’t teeren randje van onder, en de potjes en pannetjes op de ruige vloersteenen, die ’m pijn deden van binnen, als ze schuurden onder z’n voeten...

En hij liep achteruit, aldoor 't nog bekijkend, en de deur uit naar buiten, in een hoekje tegen ’n boom bleef-ie staan snikken... tot al ’t mooie van straks van zonnegoud en hemelblauw en boomengroen nu viel van hem af en vergleed in z’n zenuwachtige hokken ... Er bleef nu niets meer van al het moois dat in zijn kleine wereld was — niets van ’t teere geheim op morgens en avonden buiten — er bleef nu alleen maar ’t jongetje dat z’n moeder had weggeduwd van haar hals en dat er te huilen stond bij den boom uit medelijden met zich zelve ...

Den heelen verderen dag zonderde hij zich af, wierp vlug zelf z’n kleeren uit en kroop huiverend in z’n houten ledikantje. En ’t heerlijkst vond hij ’t, dat niemand ’m maar begreep, dat moeder niet wist, hoe-die gehuild had, en gewoon goeiennacht zei, zonder zoen. Want nou bleef *t zoo stil in hem doorschrijnen, die pijn, dat oneindig verlangen naar iemand, waar-ie van houen mocht, krankzinnig van houen mocht, en die-ie toch nooit zou vinden, in huis niet en op school niet en nergens, nergens...

Zoo bleef alleen, in zulke dagen in zijn onbegrepen kinderziel, maar heel groot en statig-rein, de blanke wijding van natuurleven. — De wondere attractie van het mooie bracht hem al verder en verder van ’t kil* benauwde familie-kringetje; de werkelijkheidsdingen vervaagden al meer en