Jankef's jongste

„Was tante Klaare kwaad om de lever?” vraagt Moeder. „Ja, maar oome Louis die lacht haar uit.”

„Die lever moet terug,” zegt moeder.

„Sicher! Amme!” roepen de kinderen.

„Nooit!” — „De lever is af-geleverd!”

„Of Klaare d’r lever hier,” roept Hartog.

„Kleinigheid; hoor ’s!”

„Die lever moet terug.”

„Hè! Hè!,” janken de meisjes. De jongens vloeken. Vader kijkt Eli aan, om verklaring.

„Hij heeft er nog drie liggen, zegt-ie. Hij hoeft niet terug hoor!”

„Ozoo Ha! Ha! Leve onze Eli!”

„Jij zal d’r van vreten hoor!” roept Hartog, en knijpt hem verrukt in zijn wang.

„Hij hoeft niet terug,” zegt Jankef naar moeder, „maar we zullen netjes heengaan, en als mijn zuster Klaare d’r één woordje aan mij van laat hooren, dan zullen we de lever netjes betalen.”

„Goed zoo!”

„Juist vader!”

„Betalen!” smaalt moeder.

„Ja betalen, wat anders?” En zacht, terwijl hij de lever van de tafel neemt, „hij is kolossaal jonges. Een paar centen zullen er toch zeker wel van terecht komen?”

Allen behalve moeder rennen zij achter Jankef aan naar de plaats achter de keuken. Een groot komfoor met vuur uit het fornuis wordt op de steenen gezet, en de lever daar over heen, nadat zij gezouten is. Vader neemt een groote ijzeren vork, en prikt er in, over het heelc oppervlak en langs de zijden; na een groote poos ruikt het op de plaats naar veelbelovende lekkernij. Het bloed dat sissend in het vuur lekt, geurt gebrand, als donker baksel over de hecle plaats, door de hecle gang.

Zij dansen er om heen en wrijven de handen en gooien en stompen elkaar in de heupen van lustigheid.

>,Het is een adellijke lever,” zegtMarcus,,,deeigenlevervan baron de Rotschild de Parie de Asjmedai de Kapsoones.” „Zóó’n stukkie goud van ’m, jonges, en we zijn er wel zoo’n klein béétje door.”

5