Jankef's jongste

beters bestemd, omstoeit het enorme Gouden Kalf. En Eli geniet mee in den aanblik van dien ontroerenden glans.

„Ja, hij is ook groot in de wereld óók!” zingt Jankef voltooiend. „Académies, heele académies, geeft-ie weg. Waar de jongens met goeie koppen gaan studeeren, die geen geld hebben vanzelf om de kosten te betalen. Kunnen daar naar toe gaan! Ik weet niet, en misschien weet niemand het —ja, als hijzelf dan, hijzelf zal het wel weten — wat voor bedragen daar worden uitgeteld aan alle mógelijke gebouwen en scholen en ziekenhuizen en kunst-be-wcgingen; dat is eenvoudig niet te berekenen!”

Niemand maakt eenigerlei beperking aan zijn geloof Als het zoo ontzaglijk is (en er moet toch in het leven wel iets ontzaglijks zijn) waarom zouden zij het dan betwijfelen? En is hij niet hun nieuwe vriend, Rotschild ? Ja, waarom wisten zij dit niet eerder?

Zulk een vriend ergens te bezitten, en hem niet het heerlijke vertrouwen te schenken van hun nood, en van hun huppelende, hun met groote, pijnlijke sprongen steigerende begeerten? De vrees blijft alleen over: hoe dezen vriend te naderen? Maar dat weet Vader immers? Hij neemt immers pen en papier in zijn handen en schrijft den brief! Onder het bezielende zwijgen van alle kinderen, schrijft Jankef hem; de stille afkeuring van de Moeder drijft hem op, om er iets van zijn aanbidding, iets van al zijn smachting en van zijn vertrouwen in den verren Joodschcn vriend, in achter te laten. Hij schrijft het adres op een fatsoenlijk couvert, en den naam en het adres van den afzender aan de achterzijde. En de Moeder zegt niets meer dan:

„Het is een newijre (zonde) voor het dubbeltje.”

„Efsjer toumer jou ken louloone,” (misschien ja — geen kans) hoopt Mau verlegen.

„Een schclvisch,” lacht Jozef, „om een kabeljauw te van-

„Een schelvisch voor een kabeljauw?” straft Mau nu af, „een spiering voor een walvisch!”

„Een spiering voor een walvisch, wie dat zegt, die zegt het goed. Van mijn een goedkeuring.”

62