Jankef's jongste

van zijn ongeschoolde stem, grijpt de jongens en meisjes. Hun oogen allen naar hun vader, een schuchtere glimlach langs hun monden; overgave aan wat hoorbaar is, gespannenheid in de afwachting van wat volgen zal; Moeder en haar afkeuring bestaan niet meer.

,,En aan wie moet men dan nou schrijven Vader?” vraagt Lea.

„Aan wie? Wat ik ervan wéét, wat ik er vanzelfvan gelezen heb — geeft die in Parijs woont, het meeste weg. Die heet dan niet gewoon Rotschild, maar die heet dan de Rotschild, Baron de Rotschild. Ja, je moet er maar niet zoo gewoon over denken ? Dat is een geschiedenis van paarden, rijtuigen, kasteden, knechten in liverei; een Kóó-ning, maar dan ook niets minder dan een Kóóning!” Hij roept het, vol en hoog, door de kamer: „Kóóning!” over al die stille hoofden heen, en legt er hen heel het vaste mengsel van zijn gevoelens mee op: de smartelijkheid van zijn smachting, den ernst van zijn aanbidding, de verrukking om het ideaal. „De Koningen komen dan ook bij hém vóórrijden! jazeker! komen eenvoudig netjes bij hem aan huis! Laten zich aandienen: Zijne Majesteit zus en zóó. Wcnscht de baron te spreken! Ja!” (Hij gooit het over hun hoofden).

„Jaaa...”

„Ja!” (weer die lasso).

,, Godverdomme...! ”

„Ja!” (Jankef speelt de conferentie). „Meneer de Baron Rotschild, ik heb geld noodig!” (Hij spreekt nu verder zacht, de vorst). „Ik zou het zéér op prijs stellen” (hij verschuift iets aan de stijve klep van zijn platte pet; het beeldt de aarzeling van den v orst, een aarzeling zonder veel vrees, maar niettemin een aanloop tot de werkelijkheid van de vraag) „als U mij hierin van dienst kon zijn.” „Hoho! Majesteit... Geld in overvloed.” (Zijn hoorders grinniken). „En hoe zou ik het beter kunnen gebruikendanom U van dienst te zijn.” (Alles van den baron heel zacht en zoet hoewel zakelijk). „Ik ben gehéél totUwbcschikking.” „Dat wist ik, meneer de Baron Rotschild; ik wist wel dat ik bij mijn vrienden niet vergeefs zou komen. Mijn vrienden, versta je wel?” (Zij grinniken weer rondom).

60