Jankef's jongste

men bezig zijn, woelt en gutst de weinig kwaadaardige, maar afmattende kibbelgeest, en rukt de luidruchtigheid aan elke gesloten stemming.

„Er zijn toch geen rijke Joden, Vader? Zijn er dan zulke rijke Joden?”

„Geen rijke Joden?”

Jankef gaat nu zitten en kijkt de vraagster spottend aan. Maar in dien spot glanst voor allen zichtbaar de lustige aanleiding om op zijn gemak te gaan uitweiden.

Het is Zondagmiddag; het zijn de uren voor de genoeglijke, kansenliefkozende gezamenlijkheden geëigend, omdat het geen werkdag en toch geen veel-eischende Sab-bath en daarom juist de levende Sabbath is. Soms wordt er kaart gespeeld. Vandaag zit Eli opeens midden in het feestelijk tumult van een poging om zeer snel den nog juist ontbrekenden rijkdom bij hen binnen te halen. „Zoo?” zegt Jankef, „zijn er geen rijke Joden?” Nou maar jij weet het hoor! Niet? En om d’r maar ’s ééntje te noemen, al is het ’r niet werkelijk ééntje, want het is een hcele familie en daar zijn allemaal takken van zooals dat heet, om daar maar ’s Rotschild te noemen, wat dunkt je daar dan van?”

„Rotschild? Is die zoo rijk?”

„Waarom helpt die de armejoden dan niet, Vader ? Laat-ic de armejoden dan helpen,” roept Lca sentimenteel. „Maar dat doèt-ic!”

„Vraag ’m,” waagt Jozef te spotten, die voor schoolmeester leert; „misschien stuurt-ie je wel genoeg om een heel doosje potloodjes te koopen.”

„Misschien,” mompelt Moeder maar een beetje verslagen, „stuurt-ie je wel geld voor een nieuw spel kaarten, om te gokken met je kinderen.”

„Kaarten,” zegt Jankef, „kaarten zullen we óók koopen; als-ic maar genoeg stuurt.”

„Hij zal jou sturen; hij zal verstandiger wezen.” „Meneer Rotslepel wordt aangezocht,” zegt Hartog, „daar gaat niets van af.”

„O, dan meen je misschien dat dat zoo mesjogge is?” (Jankef.)

Daar kan zelfs de geleerde Jozef niet tegen op. Hij zwijgt