Jankef's jongste

„Mensch, spreek geen kwaad van de Koekiesbakker,” roept Marcus, „want over een maandje dan bak ik ook booles.”

„Booles! Ik bak ze alle dagen!”

„In je keel dan dermee, en anders hou je smoel!”

„Een beetje bedaard als het kan,” (Vader) en weer tot Moeder: „Wat is dat nou voor een manier van doen! Je lijkt wel een hondje dat mij als maar in de beenen bijt als ik verder wil gaan. Heb jij d’r wat an?”

„Vader dat moetje niet zeggen, een hondje,” zegt Mau, „want, (hij smoezelt zacht naar de anderen en eindigt met): een grijze kat.” Zij lachen allen wreed; met hun jonge energie vallen zij op Moeder’s zwakheid aan. Als zij zegt:

„Daar moet men een degelijk mcnsch voor zijn, om geld in zijn zak te hebben en een echte souger te wezen” dan roept Hartog, met zijn langen blondigen kop, zingend in de nabrouwing van een patserig standwerker; door zijn neus:

„Kwaliteit mönecre — van bove ge-pènd en van ondere genabeld!”

„Is ’t ook uit?”

Marcus zingt het liedje dat Vader den kermis-chanson-nier heeft nagezongen:

„Men kan de mensch het best met een zwarte broek vergelijken. —

Als het haar d’r af is, komt de glans der óp!”

„Laat Moeder met rust hoor! vuilakken!” roept Lea. „Moeder mag toch zeker ook wel haar meening zeggen? O, anders krijg je met mij te doen!”

„Ook een zorg,” klaagt Moeder, „ik weet wie het zegt. Het zijn zoons van je vader. Hij vindt het heel goed. Hoe gauwer ze me mijn laatste stukje gezond afscheuren, hoe eerder-ie me kwijt is.”

„Hè! Moeder! hoe kan U nou ook zulke nare dingen zeggen.”

„Laat Moeder zeggen,” sust Jankef, „Moeder is kwaad, dat ik geen tien gulden alle dagen minstens thuis breng, voor theedoekjes en nieuwe loopertjes over de tafel. Gelijk heeft ze. Het is haar beloofd en ze heeft het niet ge-