Jankef's jongste

DE RIJKDOM WUIFT

Hij komt dien middag, Zondagmiddag, vroeg thuis van de Jodenschool, want meneer Meyer moest weg voor een besnijdenis buiten de stad. Hij is er nog maar kort, op de Jodenschool, maar de kennismaking gaat snel: Zondagmorgen en Zondagmiddag, Woensdagmiddag, en vijf avonden van half vijf tot half zeven. Alle broers en zusters hebben bij meneer Meyer geleerd, en alle kinderen van de Kille, de Joodsche gemeente, komen er. Meneer Meyer heeft hem vriendelijk ontvangen; een werkelijke meneer, meneer Meyer, lang en slank en met een rechten neus; kortgeknipt grijs; een gouden bril, altijd keurige zwarte kleeren, witte stropdas en wit overhemd altijd hagelwit.

„Zoo jonge,” snel zoekend naar juiste woorden, „kom jij ook hier, om je te bekwamen in de kennis van de Joodsche Leer?” Hij neemt Eli’s hoofd tusschen zijn handen. „Dat doet me plezier. Ja, ik weet wel hoe jij heet. Dat hoef ik niet te vragen. Jij heet Eli. Yli-Ohoe. En weetje wat dat beteekent? Yli-ohoe? „De Eeuwige is mijn God!” De Eeuwige... En weetje hoe ik heet?”

„Ook zoo meneer.”

„Ook zoo. Ja. Ik heet ook: Yli-ohoe. Enjij bent naar mij (stocische tik op Eli’s wang, waar de verheerlijkte grinniklach plooit) genoemd. Begrepen?”

„Ja meneer.”

„En jouw vader, die ken ik al veel, veel langer dan jij ’m kent. Dat heb je niet begrepen. Nee.” Nu komt de hand onder Eli’s kin. „Nou, en een ezelskop ben je niet. Dat zal wel gaan, denk ik. Hè? Jonge?”

Een lach van het kind, naar den lach van den opgetrokken mondhoek in het aldus hooghartig scheevende gezicht van den meneer Gazzan. Vanuit zijn hooghartigheid nadert hij toch een beetje. En er is van heel ver, en op een blijvenden afstand van beide zijden, een klein vriendschapje gesloten. Eli heeft hier nog plezier in het leeren kennen van het vreemde; hij scherpt zich tot snel heen en weer schieten tusschen de moeilijkheden, en ze te pakken. Zij wisselen soms een blik daarbij, meneer

47