Jankef's jongste

uitkijken alsof alles gewoon is, de drieste wanhoopstak-tiek, waarmee de anderen moeten afgeleid of van de wijs gebracht.

Maar als het vier uur is! Want nu moet de bank verlaten en er moet opgestaan worden! Er moet geloopen tusschen de vijftig kinderen van de klas, en dan tusschen de vijfhonderd van de school door! Hoeveel stille gedrukte bewegingen van aarzeling in het kiezen van de plaats tusschen die allen in; hoeveel moeite om de achterste te worden. En hoe kan nu alles meeloopen? Ónmogelijk! De meestal grauwe kleeren van de andere kinderen verbergen; de zijne niet. Moeder doet wel eens haar best, hen als beschaafde kleine burgertjes te kleeden; als er zoo wat licht gestreept matrozengoed bij de uitdragerszooi te vinden is, ook al is het winter, och arme, waagt zij het erop. En als een kletsnatte zware zak hangt zijn broek achter hem; hij moet vermijden, vóór iemand te komen loo-pen.

Binnen het schoolgebouw, hoewel het angstzweet hem uitbreekt, schijnen de kinderen te veel in beslag genomen door de jacht naar buiten. Zijn angst drijft den zeld-zamen moed in hem op om met een schijn van kalmte in den tuin te vluchten, en daar de deur te openen die deze speelplaats met die van de Bewaarschool verbindt. Het baat hem niet veel, dat weet hij, want hij kan hier maar een oogenblik blijven; straks komt de bovenjuffrouw, en sluit de zware oude poort-deur af, ginds aan den weg. Maar hij staat er, in zijn wanhoop voor dit oogenblik gered, op zijn vroegere speelplaats, een ruime plaats, met zware kastanjeboomen bezet. Zij blijven in zijn herinnering geurend staan, de kastanjes, met een geur van lichte verdrietigheid. Zij bloeien het eerst, de kastanjes; zij welken het vroegst. Op den speelplaatsgrond liggen de steeltjes met de trits-vormige blaadjes; zij hebben voor pijp-steeltjes en brillen gediend, en zij hebben een diepen, bijna bitteren geur van neerslag. Met een flauw-makenden weemoed ondergaat hij aanblik en geur van deze over den grond verspreide kastanjebladeren, en langzaam komt hij, vol bewust verdriet en eenzaam, daar te staan. In zijn angst zich buiten te vertoonen drukt hij zich als