Jankef's jongste

ten, en zoete geuren van hyacinthen en seringen. Zij is dus rijk! en zij glimlacht! En de kinderen staan, scheef, op één rand van één voet, in den Hof Eden van de Koningin van de Kennis en van de Macht, en zij pogen ook te glimlachen, en te spreken, en te zien. Maar alleen de bloemen kijken en de geuren spreken. Het warme rood en het fijne paars en het zachte geel breidt zich tot kleu-ren-plassen tegen hun gezichten, en de geuren van seringen en hyacinthen wolken tegen hun laatste verlegen weifeling tot spreken aan; vernietigend. En het zoete balletje in hun monden, ach ja, het balletje uit die schatrijke trommel, die gouden trommel met kroonjuweelen bezet, die trommel die hen bewijst dat zij eeuwig vol is, die het hen duidelijk bewijst, want zij hebben er immers zelf uit mogen nemen — dat balletje in hun monden drijft óók al de zekerheid der voorstelling van het geluk door hun brein mee op. En terwijl zij gekronkeld, benauwd en sprakeloos en scheef, wel niet in den Hof Eden, maar toch duidelijk merkbaar aan den ingang daarvan staan, rollen hun geesten in zijn bloembedden, in zijn malsche licht-groene grasranden, onder zijn bloesem-schuimende vruchtboomen, rollen ze er in, en wentelen er in en zwemmen er in voort, en glijden en zweven er in verder, en maken hem wat grooter, en maken hem eindeloos, over de schuttingen heen, die deze tuingemakkelijkschijnt te overklimmen, over de huizen van de buren heen, die ook al met jong gras en bloemen en bloeiende boomen, met rijke japonnen en blanke oude koninginnegezichten vol vriendelijken glimlach en geurigen smaak van zoete balletjes bedekt schijnen; en het Paradijs loopt als een zondvloed van zaligheid eenvoudig over alle beletselen heen, en ligt onbetwistbaar duidelijk uit over al wat verder wereld is, tot waar de jonge blauwe hemel tegen de laatste struiken vol rossen brossen bloesem aan, neerbuigt als een liefelijk-wijde beëindiging...

Zij zijn weggekomen, zijn zijn teruggegaan. Het is gelukkig Sabbathdag, zij vallen niet in de wasch, of in de jacht en de verontreiniging van het werk en de dadelijke koortsachtige vijandigheid van de inkomsten-kansen. Het zou gebroken etensborden hebben kunnen opleve-

34