Jankef's jongste

DE EERSTE SCHERMUTSELINGEN

De Bewaarschool staat naast de Groote School, de Armenschool. Een stoep op, een poort in van een ouden, hoogen tuinmuur. Een groote tuin, de speeltuin, met twee rijen sterke kastanjeboomen bezet; dan de schoollokalen.

Daar, bij de „bovenjuffrouw”, in haar huis aan de voorzijde van het gebouw, in haar kleinburgerlijke welstands-huis op het sierlijke, reine grachtje, komt een eerste verleiding, die, grijpend naar armoede’s ruige waardigheid, de eerste snuiving biedt van wereldsche weelde: van de verheerlijking — en van de ontgoocheling. Zij noodigt hen, de hooge „bovenjuffrouw”, wel drie-, vier-maal, Eli en zijn zusje, ’s Zaterdagsmiddags in haar huis. Zij heeft hen opgemerkt; zij zijn, in weerwil, meent zij, van hun naakte armoede, zulke nette intelligente kinderen, innerlijk reikhalzend naar beschaving. In hun Sabbath-pakjes, na twaalven, gaan zij, blozend, bevend van spanning, zwijgend door de stille straatjes. Bellen aan het kasteel met het blauwe stoepje, de glanzend-geverfde deur, de ramen met heldere, gave, ja dure gordijnen, bloemen daarachter. Wel viermaal op zulk een oogenblik spreekt de godin van de school hen minzaam toe, in haar levende eigenheid thuis, met den menschelijken lach tot haar moeder om de kinderen, een dame zelfs buiten de onaantastbare eerbiedwekkendheid van de school, met een vriendelijken lach, een menschelijken lach naar hèn. En eenmaal mogen zij in den tuin! Vroeg-zomer. In den tuin! Zij worden niet teleurgesteld. Hun verbeelding sluit zich nóch door tegenslag nóch door overweldigende bevrediging. De koningin van het intellect, van de wereldsche macht, hebben zij zich op school wel rijk gedacht. Welnu, zij is rijk. In haar huis is stilte en geurigheid, is glans van stoffelijke rust; uit de reine gestoffeerde kamer komt een moeder, grijs-wit, blank van huid, in zwarte zij, zacht en vriendelijk van stem en glimlach, een moeder die een oude koningin kan zijn. En dan staat, den laatsten keer, de zomersche tuin vol zon-bcschcnen, onderhouden bloemperken, warme trotsche en gedekte tin-

33