Jankef's jongste

in een blijvende degelijkheid en wetmatigheid van elkaar eischen. Niets minder, niets leelijker, niets harder, niets vernederender, niets duurder; licht, gemakkelijk; slechts tegen de moeite, die door het genot der winst onmiddellijk wordt opgeheven.

Dat heeft hij geleerd van zijn jaren van drie tot vijf.

De droom, de on-onderbroken handelende droom heeft uit.

Hij was. Tastend en wijkend leven volgt nu tusschen de menschen. Dienstneming in de wereld van de veelvuldigheid : botsing. Kleurigheid der tegenstelling van den strijd van licht tegen donker; worsteling van den droom tegen de aanrennende, de immer opnieuw zich vertoo-nende en wisselende gestalten der onwillige, ongenegen, aanvallende wereld. Die hem den droom schijnen te zullen vernietigen, maar die er blijken te zijn om hem groot te maken. Die hij overwint, de droom, die hij opeet, en waarmee hij zich onoverwinlijk maakt. Onoverwinlijk, tot hij, voluit droom geworden in alle anderen, de laatste fijnere geslachten van zijn vijanden, al wat nog daad is, al wat nog feit heet, al wat nog als ding strijdt, met machtige gratie doet vervluchtigen. En wordt tot menschheids-droom, tot werelddroom, tot heelal-droom, als een licht-plas stralend boven de plek waar hij, eens, verduisterde verwarring was van zwoegende, kampende deelen.

Niet altijd worstelt hij. Niet altijd eet hij. Nu en dan staat hij, de droom, als teruggetreden, herademend, als gevloden, den vrede nemend, en overziet de fronten van den slag, en viert de stilte en de betrachting, en viert en ziet zichzelven. Dan toont hij zich.

In zijn volle rusting. In zijn zuiversten strijd. In zijn zuiverste Daad. Die is: te zijn. Droom te zijn. Te zingen, te zweven, te hangen in het Blijvende.

32