Jankef's jongste

„Nou, heb je dan geen servies?” (Lea.) „Mensch wees tevreden, we leven nog.”

En de rechtschapen Jetje, nog eigenwijs:

„Wees tevreden met je lot;

Dat is de wil van God.”

„Ik ben tevreden,” schurkt moeder, „ik wou dat ik maar in mijn bed lag. Men sappelt den heclen dag, en als men zijn rust kan nemen, is men te moe.”

Is het een zwakke poging tot verzet tegen dien geest van verslagenheid die in de kamer gaat liggen ? Mau en Ezra smoezen met elkaar, en de anderen vallen bij:

„Ja ja. Harpagon!”

De jongens springen op.

„Niks geen rariteiten jongens hoor! Wat gaat er gebeuren?”

„Niks. Niks ergs.”

„O! de Vrek. O, Tooncelspclersbloed,” zegt Vader. „Van alles heb ik. Van alles in mijn Dalles.”

„En dat w^rc gesjochte zijn...”

„St. Ssst!”

„En dat we gedallcst zijn,

Dat willen we weten.

Maar d’r zijn d’r meer zoo klein,

Die ook gesjochte zijn.”

„Is ’t uit asjeblieft?”

„Hou jullie smoelen nou,” roepen Mau en Ezra bij den schoorsteen, en Eli, glimlachend, verwacht wonderen, want de jongens hebben elk een vreemde pet op gezet; dat beteekent dat zij tooneelspelen.

Zij zijn Ezra en Mau, en zij zijn ook anderen; de gierige, vertellen zij: de Vrek, die al zijn geld bewaren wil en niets er van uitgeven, al is het nog zoo noodig; en toch wil hij een rijke meneer zijn. Van school hebben zij het, weet hij : zij hebben het van buiten geleerd en kunnen het hier voor hem opzeggen. Het gaat vliegensvlug, daar bij den schoorsteen: Ezra is de kok en de koetsier, Mau de gierigaard. Hij begrijpt niet alles, Eli; maar wel dat de

²9