Jankef's jongste

hem van de boeken die zij uit de schoolbiliotheek mee naar huis hebben gekregen. Gretig vertellen zij, naar hem heengedrongen, om hem de wonderen te doen kennen die hij zal kunnen beleven wanneer hij even ver zal zijn, op school.

Zij vertellen ook, omdat zij er zoo vol van zijn, van die aandoeningen van verbazing en bewondering om de uiterste mogelijkheden aan gebeuren die zij op de bladzijden hebben beleefd: gevaarlijke jachten op dieren die het menschenlichaam met tanden en klauwen kunnen en willen verscheuren, en ontkomingen aan den dood van het broze lijf op het land, in bosschen en op bergen en op de zee, door bijna tooverachtige behendigheid en slimheid.

„Pas op, meisje! wend U een weinig naar links. Gij belet mij den kop van het beest te treffen.”

Dat roept maar liefst een vreemde jager een meisje toe dat van haar vader’s reisgezelschap is afgedwaald en tegenover een reusachtigen tijger staat. Een vreemde man, hij ziet haar in gevaar; hij zegt haar kalm een paar woorden. Zoo dadelijk is mensch met mensch bevriend in de dreigende wildernis, bij het vijandige gedierte. Zij doet rustig wat hij zegt, en hij schiet: pam! Zij is gered en wordt achter op het paard van den man naar haar vader teruggebracht.

Het kind schuift zich naar de reuzen toe en slikt de beelden van hun vertellende gezichten, en hun geestdrift uit hun oogenglans; hij heeft, in zijn dankbaarheid, een mengsel verlegenheid om zulk een groot geschenk als de broers hem op zulk een avond wel overreiken.

De anderen bemoeien zich er mee: „Wat? O! van hem, van Gay”, zeggen zij, zonder de namen in de landstaal der figuren te kunnen uitspreken.

Nog grooter en wijder wordt de geestdrift om de wereld der avonturen, die zoo gul voor hen openstaat, tot er een, Lca, die ook leest, klaagt over den hinder die men haar aandoet, en Vader zachter spreken moet gebieden.

In de voorkamer, voor zooveel leven te klein, en die zij vooral op zulk een avond niet mogen verlaten, „want op Vrijdag- en Jomtef-avonden wordt er niet uit huis ge-

27