Jankef's jongste

wat er bij de thee werd rondgediend, wat er op feesten werd verzwolgen, en van de sommen, die er aan de altijd reine, altijd nieuwe en uitgebreide kleedij werden besteed, dan moet hij wel haar smachting meevoelen naar die nimmer haperende genoegzaamheid van leven.

Maar haar onmachtige vereering doet hem ook het luttele van hun deeltje al duidelijker gewaar worden, en er is iets van verdrietigheid in zijn hart om de onrust en de onreinheid van dat leed, dat hij elk oogenblik van iede-ren dag rondom zich te beleven krijgt. Toch: hun vleesch is vleesch; hun groenten zijn van dezelfde kernige aarde, die bij de mevrouw van zijn moeder de gunst van de leverantie had genoten. Wie binnen komt van de bent der armen, snuift met blij opgeheven neus en verkondigt zijn voorgevoelens van het feest in grappen of vriendelijkheden of teederheden, waarmee Eli zoo blij is alsof ze allen buitenkansjes waren. En als het orkest van het fornuis, door het getriangel van lepels en vorken begeleid, zijn hoogtepunt van kracht en beteckenisvolle harmonie gaat winnen, begint ook de smart zich te onderwerpen aan de kracht, die op straffe van te groot verlies te overheerschen heeft.

Daar gaat in de keuken die wonderlijke vrouw die zijn moeder is, zingen: die grijzende bleeke vrouw, die hij, met den sterken man met de bakkebaardjes, als zijn moeder en zijn vader op de wereld van de menschen had aan te nemen, op een oogenblik, enkele jaren terug, toen de zwarte sterke man uit het bed stapte, en Eli en hij elkaar in de oogen keken met blikken die vreemdheid te verwerken hadden. Zij zingt, Moeder, wat Lea ook zingt als zij de kamer aan het vegen is, maar zij doet het beter dan Lea, met een dunne hooge maar niet valsche stem:

„Och wat is ’t leven!

Eén weg naar ’t graf.

Wat heden bloei — oeit,

Valt morgen af...”

cn:    „Wéé de man die slechts wil léven,

Om... naar geld èn goed te streven;

25