Jankef's jongste

streelingen om kleine gevatheden, om opmerkelijke gevoeligheden, om teekenen van geheugen-intelligentie, ontbreekt het niet. Hij is nog niet ongewoon lastig: zoolang hij nog met weinig woorden tot de omgeving spreekt, is een botsing uitzondering. Hij viert, binnen de mogelijkheid, die bij de poort hunner enge verhoudingen eindigt, nog door de lotgenooten dier verhoudingen onbelemmerd, de droomwilligheid uit van een kinderleven, waarvan de gevoelens, zich nog niet tegen den kleinen angst der omgevenden behoeven te beveiligen, eenvoudig omdat zij dien angst nog niet ontmoeten. Daar niemand nog de reizen van zijn verbeelding kennen kan, mag hij nog vrij die poort der verhoudingen overklimmen, en zich tastend, blind dwalend, daarbuiten ophouden. De klok van den tijd, van de tucht, van de sociale werkelijkheid van het huis, roept hem nog niet ijlings terug. Hij heeft nog geen enkele aanraking met de wereld; hij hangt nog aan zijn moeders rokken en hij komt alleen met haar buitenshuis, tenzij dan, des zomers, op het geel geklinkerde stoepje in het arme straatje, in de zon, die de scherpe geuren van de door de buren bewerkte tabak verwarmt eer zij zijn neus en keel bereiken. De tochten, die hij met zijn moeder maakt, zijn, behalve naar de familie, naar de bleek en naar de groentenmarkt.

De „Bleek” is de met gras begroeide binnenplaats van een hofje, aan den burgwal achter hun straatje. Als zij een steegje doorloopen, waar de achterkant van een paar huizen van melkboeren hem vaak met de levendige tee-kening van het landelijke treft door het vertoon van karren met stroo of spattenden mest, in stilte gelost of geladen, en die Eli niet onaangenaam vindt, al vreest hij den toorn van bezige menschen tegen het kind, — komen zij aan den burgwal, aan beide zijden, vooral aan den overkant, met lage, maar welverzorgd-glanzende burgerhuizen bezet; de welstand daarbinnen, waaromtrent immers geen twijfel mogclijk is, streelt zijn gevoel van reinheid en rust. Maar tegenover de warmte van het eigen huis, schijnen de bezitters van dezen welstand hem koud toe, en de eigen verhoudingen zijn nog zoo machtig over zijn verbeelding, dat die de mogelijkheid van een anderen stoffe-

20