Jankef's jongste

Of als dat middel versleten is, op goed geluk af, op gevaar af van den truc grof te zien gevonden: het middel van de hoorbare verkoudheid.

Wanneer zij dan beiden door zulk een hoestbui overvallen zijn, lacht men binnen spottend en nikkend naar elkaar, en maakt elkander zwak tegenover hun aandrang. Want men weet eikaars neiging om aan hun begrepen verlangen toe te geven; en dat verlangen wordt gekend als het verlangen naar de feestelijkheid van het meedoen, en niet naar de lekkernij. Door de bestraffing heen van de vermoeide moeder of van den vriendelijk-veerkrach-tigen vader, hooren zij al het antwoord op hun vraag: „Krijgen we ook wat?” Ingehouden lachen. „O, beginnen die kunsten weer? — Daar worden er weer een paar plotseling wakker.”

Er komt nog een oogenblik dat zij stil onder elkaar praten, de grooten: het hoort er alles bij, bij de geluw-droo-mige avond-kamer, welks leven boven de kleinen uitgebouwd, maar toch van hetzelfde als het hunne is. En zij wachten eenvoudig als op een afwikkeling die niet sneller kan verloopen. Dan komt, onder kleine snauwtjes die als kussen zijn, het gevraagde op een schoteltje: een stukje brood met visch, een kopje rijstebrij met bruine suiker. Zij eten het zonder zwelging, maar gelukkig plichtmatig, alsof zij weten dat zij daarmee de laatste hand leggen aan een levende ceremonie. Maar het is een ceremonie die zij hebben aangegeven, een zacht lied van den avond en van het stille liefdevolle samenzijn in de groote wereld, dat zij hebben ingezet: de krachtig gedragen smart der verworpenheid zingt er een moedig-donkeren toon in. Met gretige aarzeling is het lied door de zoet-gehoorzame geesten der anderen overgenomen en doorgegeven, en met het aanreiken van het schoteltje komt het tot de kleinen terug, voldragen beantwoord, aangesterkt en bij-gestemd door elk hunner bij wien het zijn vervulling komt op-eischcn. Als hij en Hanna het hapje in ontvangst hebben genomen, gaan zij verzadigd slapen, in hun tevreden harten bewust, dat zij niet dankbaar behoeven te zijn, en dat zij jegens de anderen hun besten plicht hebben gedaan.

17