Jankef's jongste

kan binnenkomen, baat het niet. Hij ligt met opengesperde oogen, ademloos, zweetend, te bang om te bewegen, en bang voor het stilliggen. Uren duurt die pijniging, avond aan avond, tot de redding komt in den stap op de trap van de jongens. Zij komen, en hij is gered, en hij kan slapen. Het moet vergeten worden, en het wordt vergeten, maar vóór eiken avond begint het bederf van de rust al, en wordt er gretig bewust genoten van het nog veilige daglicht. Een enkele keer, als de blijmoedigheid bij zijn vader keert en krachtig genoeg om zijn vrouw te weerstaan, (want zoo is het een eindeloos weer verliezen en weer terug grijpen van de leiding) breekt hij heen door den vreeselijken ban die hem trillend op zijn bed houdt en wordt de toestand geschapen van een kind dat slaapziek in de huiskamer zit, omdat zijn nachtstee te afschuwelijk wordt bevonden. Hij hoort met ontzetting een geluid. Het herhaalt zich: een mensch! een moordenaar! Heeft Vader niet verteld van dat dienstmeisje dat ’s avonds het gestommel op den zolder hoorde, en naar boven liep, en toen zij, rondtastend, in de haren van een inbreker greep, zoo listig deed alsof zij haar lange stoffer vond ? „Ragebollctje, Ragebolletje, wat heb ik lang naar jou gezocht!” En toen ging zij stil weer heen om de politie te halen.

IJzingen kruisen door hem heen; hij piept omdat hij niet roepen durft, en eindelijk wordt het piepen een schreeuw: „Vader!” en een afschuwelijk angstgeladen huilen. Het „wat is er?” komt met schrik-geluiden van beneden, en er is verbinding tusschen gevaar en redding. Hij moet wel gehaald worden, de vader durft hem niet laten. Men zoekt op zolder en vindt niets; maar men weet dat alles beweegt en geluid maakt, en het ontzette gezicht van den jongen ontroert hen: „Hij is bang. Wat geeft het of je praat?” zegt de vader, „hij is bang, zie eens, hij moet maar zoolang beneden blijven, daar is niks aan te doen.” Rillend zit hij beneden, valt in slaap tegen de stoelleuning tot de broers hem wekken en meegaan, en alles boven voor hem veranderd is. Een anderen keer weet hij dat het ratten zijn, die zoo zwaar rennen dat het mannenstappen lijken. „Vader!” Een kreet is het, „er zijn