Jankef's jongste

nog, bij de lantarens. De dag is goed. De wereld en de menschen zijn goed.

Hij komt nog even buiten nadat hij, moe en zat van vreugde, op weinigen na het laatst in huis is gegaan. Nog eer men hem weer roept, ijlt hij naar huis. Hij siddert, zijn adem stokt; moeilijke schreeuw, en nogjuist de kracht om weg te hollen. De gestalte in het zich verdiepende duister van de straat, buigt zich dreigend naar hem voorover, en daaruit sluipen de vijandige woorden zacht-woest naar hem heen, de vreeselijke woorden van dien roep, dien hij al zoo goed kent:

„Kom hier! Ik zal je de béénen binden!”

Het is de ouwe Sammctje Kalf, die hem nooit anders dan met deze schrik-aanjaging ontmoet. Als met den dood achter zich, slaat hij, gooit hij, jaagt hij zijn lichaam in de richting van het beschermende huis. Valt daar naar binnen, terwijl, nog eens, die woorden hem achter nabauwen als een greep waaraan hij moet ontkomen al zou hij zich moeten bezeeren:

„Kom hier! Kom hier! Ik zal je de béénen binden!”

Als hij hijgend en huilend in de kamer staat, begrijpt hij niet, w^raarom de grooten lachen.

„Hij doetje niks, gekke jonge, ’t is maar een grapje!” „Hij wil me de beenen binden!”

Waarom lachen zij dan? Geen hond vreest hij zoo als dezen snauwenden, bauwenden grijsaard, die bij zijn verschijning in de straat zijn bloedsomloop schijnt stil te zetten. Hij ziet niets anders in den ouden Joodschen marktkoopman van wien Vader hondsch-minachtende grapjes jegens zijn koopsters vertelt, dan een volkomen kwaadaardig en wild wezen dat hem naar het leven staat, nu nog, nadat hij toch weg is geweest. Hij kan niet anders dan met wantrouwen naar de grooten zien, die zich daarover vroolijk maken.

Waarom lachen zij? Hij is bang; hij dacht dat hij nu sterven zou, en alles, alles van het feest en den heerlijken avond ligt aan stukken in zijn angst.

Waarom lachen zij dan? Vader het minst, een beetje alsof hij toch spijt heeft. Moeder heelemaal niet, en zij schijnt