Jankef's jongste

dat voelt hij, want het maakt het spel bijna tot een feest van het heele straatje. Hij rukt aan de hand van zijn moeder die hem naar binnen wil brengen, als hij het gezang van wel vijftig kinderen hoort rondom de kaars en rondom een jongen en een meisje in het hart van de beweging en van de aandacht:

,,In het huis daar woont één Heer, ja, Heer.

In het huis daar woont één Heer ja ja;

Van je hopsasa, van je hopsasa;

In het huis daar wóónt een Heer!”

„Meedoen! meedoen!”

„Eerst naar binnen.”

„Hè, laat me nou meedoen!”

„Straks. Eerst naar binnen.”

Eerst naar binnen. Haastig, nauwelijks iets beleven van de begroeting met Vader en de andere broers en Lea. Tante Fie, vaders oudste zuster, is binnen komen loopen om hen te komen verwelkomen. Als zij, in het rumoer van het gezin om de verhalen en het meegebrachte lekkers, naar het bruidscostuum vraagt, staat hij met angsten en pijn, want het duurt eer zij antwoord krijgt. Eindelijk kan hij het niet meer houden: „Tante Fie vraagt wat! Tante Fie vraagt wat!” roept hij, en men lacht: die angst om de orde kent men van hem; Vader zorgt dat zijn pijn genezen wordt. Hanna is in de straat; die komt hem halen als de grootere elfjarige Lea hem naar buiten brengt en plaats voor hem vraagt in het spel. Men schuift voor hem in; hij heeft aandacht; hij is een week op reis geweest.

Verlegen lachend, aarzelend om zooveel onverwachte heerlijkheid, loopt hij mee rond en zingt met stille verrukte oogen, over de rijen van de zacht rondschuivende kinderen heen, tegen het goud in van de lantarens, die de bekende straat met haar zachten schemer zoo maken tot een veilige vallei, aan welks bcvolktheid met gelukkige mcnschen en kinderen geen eind te verwachten schijnt. De reis, en de trom, en dit nu, met allen samen, zoo laat

12