Jankef's jongste

loste zich op in de stemmings-uitzettingen van het feest; met de jonge volwassenen was het dadelijk aanhalige vriendschap van weerszijden. Dronken van stille opwinding heeft hij zich overgegeven aan de ontroeringen die hem vanuit het centrum, van het bruidspaar, toestroomden. Het in de herinnering als vastgegroeide hart van het volledige beeld is het tooncel in de Synagoge, waar de jonge man en de jonge vrouw, onder den Joodschen bid-sluier voor de heilige Arke staan, en waar de voor hem ongekende verheffing en verteedering liefelijk wordt opgejaagd, doordat, op die plaats en op dat oogenblik, uit de muziek van een viool, als in liggende dans-strekking aanschokkende figuren om hem heen glijden, cirkelend, vleiend, lovend, zegenend en lokkend, en omhoog spiralen en voor hem en alle anderen de stille bekroning too-veren van het oogenblik. Moeder en de nichten hebben er later over gesproken en het na-gezongen:

„Zerlienchen willst du mit mir ta-anzen.”

Dat heeft hij ervan onthouden; — de hecle melodie zingt hij nu, —- en dat het is van Don Juan. De bruid is daarna door velen omhelsd, en toen is zij ook bij hem gekomen; in haar bruidskleeren is zij bij hem neergehurkt; haar beide handen hebben zijn hoofd genomen; zij kuste hem. En toen neeg zich de heilige lachende betraande wang naar hem neer en heeft hij die moeten zoenen. Hij is er stil van geweest: bij het aanzwellen van het feest en zijn geruchtigheid, stortte hij zich in opwindingen die eerst verzwegen gloeiden, maar die later, ’s middags en vooral ’s avonds onder den algemeenen dans, in kleine tumulten van geluid en gebaar losbraken.

Hij heeft rondgewalst met tantes en nichtjes die het vijfjarig kind wegsleepten uit den hoek van de groote zaal, waar hij bleek en glanzend in de saam-beweging, onder de vriendelijke heerschappij van de muziek, zijn nog woordenlooze en gedachtenlooze mijmcr-gestalten tus-schen de paren door verbindend liet mce-huppelen. Hij heeft, dansend op het zien van de anderen, rondgetold, tot hij ncerslingerde op een stoel en heel de zaal als een kokende kolk voor zij n oogen gistte, en men hem wegdroeg. Hij heeft zich door domme verwennende handen drank

io