Jankef's jongste

gers gevleid toelachen, die getroffen luisteren om den ernst en de volheid van zijn werk. Hij loopt door en slaat; hij proeft de strakke stappen en de huppelingen van zijn slagen en roffels, en spant zich op het bannen van eiken overbodigen tooi. Na die reis, die hem nauwelijks een oogenblik zichzelf heeft gelaten, valt hij met stillen hartstocht aan op die uitleving van het herstel van het eigene; op dat stevige spel van het rechte manende rythme, dat hij al zoo lang begeerd heeft, met eigen snel-knedende handen en met wakende scherpte in de lucht te zetten; een nauwgezette bezigheid met rappe dwingende stokken en met het trommelvel dat, gehoorzaam gespannen, vangt en terugsmijt wat het krijgt toe-geteld.

„Dat is kras!”, zegt de magere bruggewachtcr, van wien hij altijd vreest dat er iets aan hem breken zal als hij, aan het handvat van het zwarte, op een ijzeren bok gemonteerde kamwiel, de zwarte wip opdraait.

„Ja, hij heeft het goed onthouen, hè?”

„Het is kras hoor. Het is goddorie of je de soldaten voorbij hoort gaan. Ik denk wat is dat nou?”

„Ja, hij heeft goed geluisterd hè de Ruyter?”

„’s Jonge, ’t is kras.”

Er zijn anderen die blijven staan, hem nazien en verwonderd hun hoofden schudden, om die strengheid waarmee hij slaat, zonder een foutje of een aarzeling. Daar hetgeen kinderspel meer voor hen is, is er iets vreemds voor hen aan. Hij, voor hun aandacht blind, loopt en werkt, in de poort, in de levende nis die zijn spel zich schept; en hij eindigt pas op den steenen afloop van de brug, op het oogenblik dat hij, in zijn verbeelding, den inzet van de marsch-muziek verwacht. De inzet van de marsch-mu-ziek wordt aangekondigd door vijf zwaarwichtige bonzen op de groote djziengetrom en door vijf trillende snaterin-gen van de koperen bekkens die daar bovenop wiegelen; nu volgt het sein van den tamboer-maitre die zich omkeert en zijn zilver omwonden staf met den zwaren zilveren bolknop eischend omhoog houdt: licht, na de doffe trommels, verheft zich de muziek uit het koper en het glanzende klarinettenhout de lucht in, en danst boven de hoofden der soldaten op den buitenweg. En boven

8