Jankef's jongste

VAN DE WERELDREIS

In den trein, straks, waar hij met Moeder uren lang tusschen de menschen gekleefd zat, waren de lampen al vroeg aan. Het was lamplicht bij daglicht daar, zooals thuis, op Vrijdag, wanneer het Sabbath gaat worden. En hier, op de groote brug, over de rivier naar stad, gaat nu ook de man met zijn langen wonderstok dribbelend van paal naar paal, in de afscheiding van rij-baan en voetpad. Hij duwt het tooverkopje, waarin de vlam-tong trilt, de glas-rompen binnen; hij doet het stil, kalm, alsof hij de macht niet kent van die daad, die de wereld toch doet veranderen. Telkens weer, in den bruinrooden helm, leeft het oog van de lantaren open, en zwelt tot vloeiend licht; het licht dringt de glazen wanden door, en bloeit en hangt naar buiten. Een onbegrijpelijke schat van licht wordt daar rondgedragen, met dat sidderende vlamtongetje in het roestige ijzeren kopje van den langen stok: het hoeft maar van onderen in den glas-romp geduwd, en het klikt: het maakt het heele lange ding van metaal en glas tot een man die licht spreekt om zich heen; allen samen bezetten zij nu de groote schemerduistere brug, tot een feestelijke vastheid naar het front van de kade ginds, waar, voor de huizen langs het water, ook de lichtjes ontspringen tusschen de boomen.

Vol vertrouwen in de machtige menschen, met de menschen blij, loopt het kind met zijn nieuwe trom; achter hem de moeder met wie hij op reis was, en broer Jozef die hen gehaald heeft. De man met den lichtstok heeft nu ook voor hem den weg bereid; nu of nooit is het oogen-blik om, na zooveel uren stilzitten in den trein, zijn stokken te gebruiken en het prachtige nieuwe ding dat voor zijn buik hangt, tot krachtig leven te slaan. En hij stapt en zet zijn slagen in, ernstig, gespannen naar binnen, naar buiten dwingend, en grijpt de aandacht van de wereld tot zich, met die stoute slagrceksen, die hij, als een loopende groep van standen, in hun volg-orden, in al hun verscheidenheden, in zich op heeft genomen van de trommelslagers der soldaten en schutters. Hij ziet niet dat Moeder en Jozef achter hem naar beide zijden de bur-

7