Simcha, de knaap uit Worms

„Hebben de Schnorrers ook indruk gemaakt op het Poeriem-feest?”

„Meent Gij dan niet dat de on-aanzienlijke ook wijsheid kan bezitten?”

„Ook de on-aanzienlijke,” zei Rabbi Gerschom terwijl hij zich on-aanzienlijk voelde. Simcha meende dat hij het bij den meester verbruid had met deze vraag. Hij stond verrast en ontroerd, toen hij plotseling de oude handen op zijn hoofd voelde, zegenend, en tegelijk tastend, wegend en omsluitend. Eén van die handen daarna tegen den rug van den knaap, en Rabbi Gerschom, als tot een volkomen gelijkwaardige in uiterste vertrouwelijkheid, zei besluitend:

„Kom nooit meer hiervoor bij mij. Spreek mij nooit meer hierover.”

Hij nam zijn hand en leidde hem zelf zijn woning uit, vriendelijk, ja, eerbiedig, maar zonder een woord.

VIJANDEN EN BESCHERMERS.

Simcha sidderde diep in zijn bewustzijn, bij de gedachte aan dien jongen edelman. Zeker had hij niet het gevoel zich jegens hem vernederd te hebben, en de houding van die wondende maar verrukkelijke Hanna in haar huis, bevestigde die bevredigende gewisheid. Maar desondanks bleef dat optreden van dien Ridder daar bij het schuttersfeest niet alleen het beslag leggen op de vrouw die hij bij toeval ontmoette, ook al stond zij als bruid naast een weerbaren Jood. Maar het was roof en ontkenning van alles van zijn, Simcha’s levensrecht. Het was meer dan hem wegvagen en het zijne nemen, want in wegvagen leefde nog de aantasting en dus de erkenning van zijn bestaan. Hier was een onbegrijpelijke macht bezig, langs en over hem heen, zonder blik voor heel zijn volheid van verleden en vandaag, te nemen wat haar goed leek, zonder welke gedachte ook maar aan mogelijkheid tot weerstand.

Hij kon het nog niet aanvaarden. Het verleden van de zijnen leefde wel in zijn bloed, maar had nog nooit met de eigen vreeselijke gestalte in zijn eigen lijfelijk gezicht geademd. 90