Simcha, de knaap uit Worms

het bezit van deze vrouw. Zij sleurde hem tot zich en ontstelde en beangstigde hem als vuur, en roerde hem met een ongekende verteedering. Dichtbij, veraf, vriendin, vijand, een brandend geheim, de kostbaarste eigenheid in vlammen; waar hij er naar reikte, antwoordde het zengend; het scheen hem in gelukzaligheid te willen vernietigen.

De oude Rabbi Gerschom dien hij den volgenden dag mocht bezoeken, bracht hem ook omtrent dit nieuwe gevecht geen helderheid. Als vele Rabbanniem, zoo ook Mar Isaac ben El-jakim, Rabbi Peter, Mar Juda ben Abram, Rabbi Isaac Ha-levy, woonde hij, voor zijn arbeid en zijn overdenkingen, naast zijn familie, alleen in een afzonderlijk huis.

„Het is ons bekend. Maar wat moest ge, Reb Simcha, op dat schuttersfeest zoeken?”

„Hanna wilde er graag heen.”

„Hanna? Ja, juist, Hanna. Het mooiste meisje van Keulen. Men krijgt den knop. Het wordt een bloem bij ons.” Als Simcha naar hem opblikt: „Zij zal U brengen wat God voor U bestemd heeft, Reb Simcha.”

Een oude man, bleek, klein, scherp, den dood nabij in zijn houding, een zuivere blik, met zooveel overzicht als op zijn plaats in de wereld bereikbaar is. De Wet, en de breed gemeten behoorlijkheid; wat daarbuiten leeft, kan maar met de uiterste nagelranden van de genegenheid gegrepen worden. Alleen de Wet, en het beste gemiddelde van het aanzienlijke kan heil brengen tegen deze gevaren. Met mannelijke kracht die in zijn lendenen van hartstocht gezuiverd leeft, leidt hij zoo. Geen zekerheid dan in de duiding die van de vijandige werkelijkheid wegduikt. Eens brengt God ons naar Sion terug. Als Hij ons eenmaal naar Sion terugbrengt, hoe zullen wij dan in deze wereld van vijanden waardoor Hij ons immers heen wil voeren om ons te beproeven, hoe zullen wij dan hier ons af doende kunnen wapenen, en mógen wapenen tegen de kleine wonden die Hij voor ons bestemd heeft?

Daar komt weer zoo’n zacht gesproken vraag van dien bezorgden knaap. Ach....

87