Simcha, de knaap uit Worms

Als voor levensgevaar week de menigte en bekruiste zich. In een oogenblik stond het meisje in een open kring en zocht bevend in de heimelijk glinsterende oogen en den wijden bek van haar aanbrengster.

Zij deed een poging ontkennend het hoofd te schudden; zij wist dat het vruchteloos was: wat zij ademloos om den hoek van elke straat had gevreesd, het was er nu. Voluit was het er. Duizend blikken, beangste, verwenschende, nieuwsgierige, bedekt-begeerige en openlijk-beluste, waren voelbaar begonnen haar te vernietigen. En zij hadden hun middelpunt in de breeduit geplante vrouw vóór haar, met dien kop vooruitgedrongen als een verscheurend dier voor den sprong, den wijdgespleten bitteren bek, en de dreigende lichtjes in de flauwe, vischachtige oogen.

„Wat doe je hier! Je bent melaatsch!” schreeuwde zij opnieuw, „komt onder ons! Ze is melaatsch! Raak haar niet aan! Ze is melaatsch!”

„Naar het melaatschenhuis!” begonnen de anderen te roepen.

„Vooruit,” riep de vrouw, „naar het melaatschenhuis! Weg daar!” wees zij. „Raak haar niet aan! Naar het melaatschenhuis!”

Het meisje zag rond. Haar geschonden knappe gezicht was doodsbleek, het leven van haar blik zonk weg in een overgave aan die meedoogenlooze overweldiging. Haar mondhoeken weken trillend, zij wist dat uit dit vóór haar geplante vrouwenlijf haar vonnis over haar gekomen was. Zij deed een paar stappen achteruit, zag weer rond, en stiet tusschen al die oogen op de wilde blikken van haar vader, als op ondoordringbare vensters. Een snel gevoel van afsnijding, en een oogenblik de voorstelling van het huis, met de koestering van warme stemmen en verzorging, en de stroozak waar je op rust, en droomt van liefde en geluk, alleen, en toch net als alle anderen. Dat alles drijft weg; nooit meer de stroozak waar men op slapen kan. Een kort oogenblik dat, en het onafwendbare wikkelde zich af. De vrouw hield de leiding, bleef schreeuwen en om ruimte zwaaien. De menigte week achter het meisje, dat zich nu weer wenden moest en 84