Simcha, de knaap uit Worms

meer, het heette een afslachting. De dader vluchtte onmiddellijk uit Keulen, en het Rechtskapittel had te beslissen over de beide aan betwisting onderworpen vragen: of de gedoode jongen op het Kijwer Owous, het Joodsche kerkhof, begraven mocht worden, en of de beide getuigen strafbaar waren. En hier stonden de inzichten van twee Dajanniem-groepen, en hun onderverdeelingen, die van de behoudzuchtigen en die van de aanpassers, heftig tegenover elkaar. Het was vooral Mar Isaac ben Eljakim, die uit bloedige bekommerdheid en met diepen wrok, zich keerde tegen elke verzoenlijkheid jegens deze gevolgen van den omgang met de Christenen. Hij noemde het een roekelooze zelfvernietiging van de ijdele jeugd, die van het bestudeeren van de Thora weg, de haat van de vijanden van de Joden gingen opzoeken, ,,die eeuwig is,” zei hij, en die dat alles deden om bij die vijanden beteekenis te krijgen en om onder den adem van hun zusters te mogen komen. Staande boog hij zich naar Rabbi Gerschom over en beet hem buiten adem van woede en met half verstikte stem toe, dat hij jammer genoeg geen grooter straf kon eischen, maar dat hij voor de beide opgepronkte narren den Kleinen Ban wilde, dat was de Uitwijzing, een geringe straf die hij stelde om niemand tegen zich te krijgen. Maar hij waarschuwde dat eindelijk de Kehillo Ke-dousjo Keulen deze dolgeworden knaapjes in den nek zou grijpen en terugsleepen naar waar zij hoorden. En dat de Leiding niet langer zou toezien hoe zij het Jodendom te schande maakten en in gevaar brachten!” Rabbi Gerschom wist wat hartstocht bij overtuiging vermag; Mar Isaac had zich ook steeds gekeerd tegen het aannemen van bekeerlingen uit het Christendom; maar had niet Rabbi Peter, naast hem, een gewezen Christin tot vrouw genomen en was zij, Hazécha, niet een uitstekende Jodin geworden? Ziet men het ook niet graag: het stelt zich voor u en men verzoent zich ermee wanneer het zich oplost in de dingen die geen aandacht meer vragen. Alles heeft zijn twee zijden. Rabbi Gerschom was uiterlijk rustig gebleven, hij had geen mee-ning getoond, een oogenblik adem gehaald en rondgekeken om de anderen het woord te laten. ,,Kibbour Sjoloum —

55