Simcha, de knaap uit Worms

Zij zag hem met een snellen scheeven blik aan: zij wist het niet zeker, maar het zou wel zoo zijn, en dat Hanna haar niet alles meedeelde wat zij las. Zij gaf te kennen dat haar zuster een scherp verstand had. Zij wilde een volgend jaar Poeriem met Simcha een verkleed-spel spelen, had zij het niet gezegd? — Neen, was zij zoo bang te spreken? „Zij durft niet alles zeggen,” was Esther’s handige antwoord. En opeens durfde hij vragen:

„Heeft men hier geen vrees voor de Kruisridders?”

„Ge hebt het toch gehoord, in het Danshuis?”

„Men doet wel alsof men niets te vreezen heeft.”

Op weg naar de deur waar de dienstvrouw wachtte, in den schijn van de kaarsvlam op haar blanke strenge wezen dat weer fijn glimlachte, besloot zij:

„Misschien zijn zij toch wel bang. Ik moet U rusten laten, Reb Simcha, men zal van mij spreken. Gute Nacht on ge-sond ofstijhen mit Gotts Hilf.”

Hij knikte haar nadenkend toe en strekte zich in de donkere kamer uit op zijn bed. Het was ook buiten al donker, de kleine bel van den Sint Laurentiustoren luidde het „arme zondaarsklokje”, de ideëele tegenhanger van de poortslui-ting; na deze bel behoorde geen fatsoenlijk geheeten burger meer op straat te zijn. Simcha onderging het dunne, schelle geluid op dat oogenblik meer eng-persoonlijk dan ooit: als van een stem vol aanmatigende onmacht, die orde stelde met valsche onnoozelheid. Tegen hem en het zijne hield die onbevoegde macht een kern van vijandigheid verborgen, tot het oogenblik van de volle ontvouwing. „Misschien zijn zij toch wel bang.” Hij durfde het niet gelooven, het sprak uit niets dan uit de houding misschien van twee of drie menschen, en hij kwam, in weerwil van zijn teeder-heid jegens Esther, in verzet tegen de sluwheid waarmee zij hem, dien zij blijkbaar een zonderling vond, tevreden wilde stellen: de kunst van den omgang was tengevolge van hun eeuwenlange ballingschap, verfijnd geworden bij de Joden. Daar lag hij nu, in het voor het eerst betreden huis van zijn bruid, in den vroegen stikdonkeren nacht. Hij was zoover dat hij niet langer vrees had vast te stellen dat die 34