Simcha, de knaap uit Worms

afschuw, den ketting, en rukte hem van zich zoodat hij brak, en slingerde hem weg over den steenen kerkvloer. Alsof zij ze gezocht had, zoo kwam de oplossing: een slag van een hoogopgeheven en neersuizend zwaard boven op haar schedel stortte zwarte duisternis over haar wereld uit. Zij zonk onder een tweeden schreeuw vlak bij Mar Isaac ineen, en stikte na een paar stuiptrekkingen, van benauwdheid, en onder het vuurbranden van haar hoofd, in het bloed dat losgelaten, te wild haar mond en neus binnenrende. Het orgel zweeg; de toeschouwers die haar niet gedood hadden, sloegen een kruis. Een lief meisje uit Kent, met een vracht blond haar, stond met haar te vroeg zwangere lijf vooruit, toe te kijken, een aangebeten appel in de hand die haar overweldiger haar uit de voorraadkasten van de Joden geschonken had. Haar groote volksmond open, staarde zij naar dat stil-dwingen van het leven, gruwde en dacht dat het zoo goed was. Een kerel die je grijpt en je onwetendheid plet; het vijandige leven dat zich roert in je lichaam. De kerel is hard als de appel die hij je toegooit; beiden houden het leven erin waaraan je staat overgeleverd, waardoor je heen moet, met kleine pleziertjes; als ding in de handen van de machtigen ben je geboren. Bloed rondom in overvallen menschenharen en bidden dat je er zelf aan ontkomen mag; zoo heeft moeder het je geleerd.

„Is dat doopen?” vroeg korten tijd later Reb Mosché, die de derde en laatste Joodsche prooi was, dien dag in Keulen. Den armste van allen hadden zij die de Jodenwijk doorzochten en neerbeukten, in het Hospitaal gevonden. Zooals Mar Isaac bij de wijdloopige wets-overwegingen en de anecdoti-sche fantasieën van zijn Talmud, zoo had Mosché bij zijn armoede en zijn opstandigen werkelijkheidszin de laatste veiligheid gezocht. Zooals Mar Isaac uit tegenzin in de Christenen, zoo had Mosché geweigerd, om met de Joden die hem gehoond hadden, verder het lot van het jachtwild te deelen, en op het bericht dat ook Simcha Keulen om de houding van de machtigen verlaten had, had hij den Knaap in gedachten toegeknikt, al was het zonder overbodige vriendelijkheid. Nu haalde men hem uit zijn hok, toen een paar honderd wal-

329