Simcha, de knaap uit Worms

kracht tegen deze lichamelijke kwelling. Het was lang geleden dat hij zoo bad; nu, in die verlatenheid, behoefde hij het, hij was verrast, hij schoot te kort in weerstand, hij vroeg, als een recht, naar kracht uit de Bron.

Von Leiningen durfde niet verder aandringen om Hanna of Simcha; Mar Isaac werd naar het steenen Doopvont gestoo-ten. Hij moest het wel zien, hij werd aangegrepen, een hand dook in het wijwater van Maartsche sneeuw. Hier naderde de daad die als stoffelijkheid voor hem geen zin mocht hebben, maar waardoor hij nochtans voor God en de zijnen en voor deze bezeten gekken in een groote verandering zou treden, die, zoo ze werkelijk zou zijn, voor hem de verandering in een dier zou beteekenen. Al wat hij tot heden gedacht, beleden en volhard had, was daarmee afgebroken en met onreinheid overplast en vernietigd. Al zijn bloed, al zijn smaak in het leven, keerde zich ertegen, en de walging vulde zijn lichaam tot in de uiterste hoeken. Hij spuwde; om geen enkele onzekerheid over te laten, deed hij het, voluit en ten einde toe, in het Doopvont, tegen de naderende hand van den priester, en voor zich uit in de richting van dat kruis. Hij wist wat moest volgen, maar nog werd het lichaam overvallen: Otto, onder de golf van verontwaardigings-kreten rondom, greep het eerst zijn zwaard en hieuw met felheid eerst de eene, dan de tweede der beide verwarrende vrouwelijke handen van de polsen. De gedachte ging door den jongen Ridder: handen van een vrouw hooren ook niet aan de armen van een man, dat is iets dat opgeheven moet worden. Hemzelf was het eigenlijk weer onverschillig, maar hij dreef zichzelf daarmee in de rechtvaardiging van zijn daad met die beschuldiging van een valschheid aan dat Joodsche wezen, alsof hij die beschuldiging door een ander hoorde uitspreken. Het was nog een vlijmende en ontzenuwende verrassing voor Mar Isaac. Hij prevelde „Sjemang Jisroyl”, en onder het stroomen van zijn bloed uit de beide armstom-pen viel hij wit voorover, tegen de lichamen van zijn vijanden aan. Hij was bewusteloos en merkte van de tientallen steken en houwen die volgden, alleen den eersten stoot door zijn ingewand, die hem nog een oogenblik deed kreunen.

327