Simcha, de knaap uit Worms

gingen van den Tempel. Als dezen in Mainz en in Worms gedraagt hij zich, de Heerscher, en niet beter. En dan volgen, op die uitdagingen aan den God van Israël, de straffen: droomen van straffen, dat weet Mar Isaac, smartelijke verlustigingen van het vernederde volk in de mogelijkheden van zulke vergelding. Wat zullen hem dan dezen hier nog verbazen? Alleen toen hij den geur rook van de Kerk waarheen zij hem dreven, en haar kleuren zag binnen, scheen zijn ingewand te draaien van die volle werkelijke vijandigheid. Een massa walbroeders, in ridderkleedij en in lompen, in een dubbele houding van heete vroomheidsverheffing en van verhardheid door ontbering en moord, snelde opdringend toe, en dreef zijn ontvoerders botsend en slingerend de kerk-opening door. De smadelijkheid van dat meesleuren dat al sollen was geworden, kende hij als het vervolg op het binnenbreken in zijn kamer en het afscheuren van de eenheid tusschen hem en hef aaneenmijmeren der tegenstrijdigheden van zijn Talmud. Hij zuchtte niet, hij prevelde niet, hij trok in één volstrektheid de verwerping door van het domme uitzinnige gedierte om hem heen, en van het jonge beest naast hem. Het jonge beest naast hem, een ridder-beest blijkbaar, pakte zijn arm en vroeg:

„Waar is de Jodin die van hier is weggeloopen? Hanna?” Otto moest denken aan de houding van haar bruidegom, dien middag aan den Rijn: dezelfde weigering van den blik om hem te erkennen. Hij zag naar de handen van den ouden Jood: handen als van een vrouw, schoot het door hem heen; alles even geheimzinnig en onbegrijpelijk, veel te fijne handen voor een Jood, toovenarij.... Mar Isaac schokte een oo-genblik in een rilling; men had den organist hierheen gesleept, en die liet het orgel met zijn hefboomstooten een simpelen maar toch dreunenden en saamgestelden zang door de ruimte schreeuwen, om de komst van den Jood tot het Christendom te verheerlijken. Mar Isaac hoorde als uit een wijde verte het lachen van zijn overweldigers om zijn ontsteltenis, en door de verdoovende geluiden van de muziek heen drong hij nu voor het eerst een snelle boodschap naar het lichaamlooze onzienlijke beeld van zijn God, om

326