Simcha, de knaap uit Worms

Salzmann. Daarom wil zij blijven bij dien fijnen, heiligen man, ja zij wil het, en zij zou kunnen zingen, zoo heerlijk ruim en wijd zacht bloeiend is het in haar, als soms in haar meisjestijd, nu hij het heeft toegestemd, hij, een man dien zij anders nooit had kunnen naderen.

Zij is naar haar eigen woning gegaan en heeft daar brood genomen en koude eieren, (want het is Sabbath), vleesch en bier, en heeft het op een zilveren schotel eerbiedig voor Mar Isaac neergezet. Dat was een dieper verbinding tusschen haar en hem, ook al spreekt hij niet, want hij heeft het toch van haar aangenomen en er ook van gegeten. Zij was bezig er over te denken of zij hem nu wel weer zoo kort daarna mocht naderen om de resten van zijn tafel weg te nemen, toen twintig, dertig Kruisknapen, door vrouwen gevolgd, de woning binnenbraken en het vertrek, waar hij zat, en zichzelf door den tegenstand van stilte en heimelijken bezin-ningsgeest heensleurden, die in de kamer stond. Mar Isaac zag met zijn geringschattenden blik schuin naar hen op: rauwheid, domheid en onreinheid die hem hier durfden naderen, konden hem met niets meer verrassen; van hun verband met de betere Christenen waren zijn Joden nog steeds niet overtuigd. Uit het aangrenzende vertrek kwam Rifke; zij zag de kamer van den Meester tot op de straat met vijanden bedrongen, en haar Heilige overweldigd, en zij stortte onder een langen gil in een kramp van afschuw en angst op den vloer. Zij hadden hem al aangegrepen en van zijn zetel opgetrokken, zij duwden hem de kamer uit en naar buiten. Zijn mistrouwende blik onder de opgetrokken wenkbrauwen veranderde niet, hij deed niet anders dan in ontvangst nemen wat hij van zijn wereld verwacht en doorkend had. Gegrinnik om hem heen en lachbuien van vrouwen die hij niet aanzag, en de kreten: „Naar de kerk!” — die uitbarstingen van misverstand omtrent henzelf konden immers zijn hooghartige verachting niet verstoren, zij lieten hem ongedeerd, hij begreep den opzet. Niets van een toeval was het dat hij in Gittin had gelezen over de botsing tusschen Rome en Jeruzalem, dat stooten van twee beschavingen op elkaar, zonder anderen uitweg dan de overwinning voor de plompste

324