Simcha, de knaap uit Worms

schuwd. Twee Joden en een Jodin vonden zij, en Emmicho die voorloopig zijn zoon ontweek en zich door hem ontwijken liet, vond nog een enkelen vetten Christen. Eerst trof Otto in een huis Mar Isaac ben Eljakim aan, die bij het schemerlicht van een tralievenster voor den Talmud zat. Hij had vrouw en kinderen zien heengaan, hij wilde tot de Christenen geen toenadering. Al te veel hadden de Joden zich met hen verbonden; al te bitter stelde hij de nutteloosheid daarvan vast zelfs als bescherming van het lichaam. Viel niet hun droesem, de uitkomst van hun aanmatigende Leer, over de Joden heen zonder dat een Keulsch Christen een hand voor hen had uitgestoken? Christenen en Christinnen hadden zij door huwelijk in het Jodendom opgenomen, en geen Keulsch burger, geen familie van de bekeerden, geen wijnbroeder, jacht-vriend of schaak-genoot had den Bisschop uit zijn lauwe houding gedreven. Mar Isaac weigerde tot hen te gaan; geen bidden van zijn vrouw en kinderen, geen woorden van Rabbi Gerschom hadden hem kunnen bewegen zijn huis te verlaten.

„Mar Isaac wil ons zijn steun niet geven in de benardheid?” „Zij kunnen evengoed hier met ons sterven, Rabbi.”

Een korte blikwisseling was voldoende om beiden te overtuigen dat zij wisten waar zij stonden.

„Het is geen uur voor twisten; meent gij Mar Isaac, dat ik mij bezondig door met hen te gaan?”

„God mag U kracht voor hen geven, Rabbi,” sprak hij zachter dan gewoonlijk.

„Kracht voor U, Gazak,” eindigde Gerschom dankend. Zoo scheidden zij. En nog twee anderen scheidden zoo: Reb Salzmann, en zijn vrouw Rifke. Zij zat nu in het huis van Mar Isaac, in een vertrekje naast het zijne. Rifke meende nog altijd dat haar man ook om haar kinderloosheid zoo somber bleef, want welke vrouw die onvruchtbaar blijft, bezit ook maar de voorwaarden tot volledigheid? Zij was zoo beschaamd om die wond die open werd gelegd in Simcha’s tegenwoordigheid, dat zij haar voornemen aandurfde om haar heiligen buurman te naderen, en een paar dagen later liep zij hem, Mar Isaac ben Eljakim, na en viel hem te voet.

21 321