Simcha, de knaap uit Worms

handelsverlies dat de Hacohens tot armen heeft gemaakt? Zijn weifeling is behalve angstige verheerlijking van de jonge vrouw, juist ook terughouding om dat groote verschil van welstand dat tusschen hen gekomen is en waarvan hij niet kan aannemen dat het Hanna onberoerd zal laten. Toen de deur werd opengestooten zag hij Esther die van een vrouwelijke bediende een kleine tobbe met water overnam en haar toen in de deuropening met een kaars liet wachten: ongehuwd met een volwassen vrouw alleen zijn was den Joden verboden. Het is ook zijn plicht het eerst te spreken, want zij mag het niet:

„Wat brengt ge, zuster Esther?”

„Zal ik u wasschen, Reb Simcha?”

Zij kwam nader en wiesch plichtmatig zijn naakte bovenlijf, en daarna zijn voeten. Zij hadden mooi water in de ge-meentebron, zei zij, was het bij hen in Worms ook zoo? of wist hij heel niet van zulke dingen? En weer: het was nu niet zoo koud meer, men kon het nu al goed verdragen. Hij zag haar vriendelijk vermanend aan, zij schoot in een lach en bloosde. Ja, op Hanna leek zij wel, maar dan in het strenge; de oogen lagen dieper maar waren even groot, het gezicht was langer, haar huidskleur meer naar het blank -gele toe. Haar mankheid was niet noodig geweest om haar kuisch te stemmen, en ze dreef haar ook niet op tot prikkelende uitbundigheid of raffinement. Zij aanvaardde en be-heerschte haar gebrek, en Simcha was daardoor heimelijk verteederd.

„Men moet toch wat zeggen,” sprak zij ernstig met een verbergenden zwenk van haar hoofd op zij en terug, als uiterste dekking. Het bracht hem zulk een diep en stevig vertrouwen dat hij opeens kon vragen, al was het dan zacht: „Hoe is dat gekomen, met dat been?”

„O, gevallen als kind. Het is niet erg. Ik zal toch mijn goo-sen wel krijgen.”

„Denk je daar veel over?” Hij was getroffen door de beslistheid waarmee zij antwoordde: „Neen.” Zij zaghem recht en roerloos in de oogen, vriendelijk, met meer dan verstandelijkheid, met saamhoorigheid. De laatste deemoed van de 32