Simcha, de knaap uit Worms

snelheid en de begeertekracht van een roofdier bereikte hem Otto, het lange zwaard aan zijn gerekten arm voor zich uit, en stiet hem dat onder den geheven arm diep het lichaam in. Hij zonk met een langen kreun kronkelend neer, en Otto die onder het schurende piepen van zijn slachtoffer zijn wapen tot zich terugtrok, rende de tent in, en zette zich een oogen-blik op de bank, hijgend en grommend van genoegdoening. Daarop liep hij voor den derden keer naar buiten, en riep zijn: „Heidaar!”

Hij sprak niet meer over de Jodin.

„Breng mij een vrouw, die zingen kan!”

„Ja, Heer.”

„En ruim die kerels daar op, die mij hebben aangevallen!” „Ja, Heer.”

Bijten zal hij in haar. Wel Heilige Moeder Gods, nu weet hij hoe hij morgen de Joden moet raken. Dat had hij in lang niet gedaan. Hij ging het toch maar wagen. Dat oude dier van hem zou hem toch niet achterhalen, en die knechten hier worden lastig, als zij niet krijgen wat hun beloofd is. Goud voor hem, en die koop-brieven. Weet hij het? Men zegt dat men het Goed heeft, als men die akten heeft. Wat weet hij van die dievenslimheid af. Hij gaat morgen regelrecht naar die Jodenbende, en hij neemt alles, in één dag: de dieven, hun goud, die bokkebek en zijn bedriegelijke Jodin van de bloemen. In één slag.

Wel was zijn eerste slag, in Keulen zelf, mis. Geen Joden, geen bruidegom, geen vrouwen. Geen goud ook, op het handjevol na dan, dat de Aroun Hakoudesj, de Heilige Arke noodgedwongen blootgaf, toen men zijn deur-buik met rijlaarzen had ingetrapt en als lichtende kern van zijn geheimzinnig ingewand daar de Wetsrollen vond staan, flonkerend van haar gouden Romaansche torentjes en stralend van een paar groote edelsteenen op de fluweelen en zijden mantels. Het ging als overal: een tel schrok men terug voor de machtsfluistering van die omkleede gedaanten, onder gouden en zilveren kroontjes en steunend op de handvatten van de rollen die beentjes leken, in de doorstraalde duister-

318