Simcha, de knaap uit Worms

„Eeuwige, open mijn lippen, en laat mijn mond Uw lof vermelden....”

Dat komt vanzelf dan uit hem, het is het begin van den kern van het avondgebed. En murmelend staat hij, want moet Malka nu verlaten en haar vriendelijk ongeduld steeds bedwingen —, en bidt het Gezicht toe, oostelijk aan den Rijnhemel, heel het verdere avondgebed. Trillend staat hij, in een uitstorting van al zijn waardigen deemoed, in het proeven als nimmer van den vollen gang van elk woord, tot het slot toe van het „Olijnoe”: „En zoo is gezegd: de Eeuwige zal Koning zijn over heel de aarde; op dien dag zal de Eeuwige eenig zijn en eenig Zijn naam.” Hij onderging nu als een belooning het gebed voor zijn dooden, dat daarop dan sluitend volgde. Dat was van een en al Godsverheerlijking een toren, aan welks bouw geen steen van aanbidding meer ontbreekt. Regelrecht tot zijn God, en Zijn aanschijn van lichtenden gloed, wist hij het alles op te zenden. En als het laatste woord zijn fluisterenden mond verlaten heeft, spijtig omdat het einde kwam, zoekt hij weer, in dien wolkberg van lichtend vuurpoeder die van God’s mond of Aangezicht het stralende masker lijkt, naar een openbaring. Hij bleef nog lang staan, in vage vervoering, ook toen hij weer te paard gestegen was, trots, even recht en hoog als de minst bevreesde ridder van zijn dagen, en kon niet scheiden, tot zijn oogen vermoeid schenen. Aarzelend ging hij toen van het Visioen weg, en schrok een tweeden keer met paard en al terug: een ruiter stond vóór hem.

„Heer, gaat ge naar Mainz?”

„Ik kom van Keulen, Heer,” antwoordt zijn nog sidderende stem.

„Baal Jisroyl! Vrede zij u.”

„Een zegen Gods voor U.”

„Ge kunt niet naar dezen kant, Reb. Ga terug. Vol vijanden is de weg. Zij trekken op als sprinkhanen.”

„Terug? Ik kan niet terug. Ik moet naar Worms.”

„Ga een anderen weg, Reb. Zij zullen U verscheuren.”

De weg was te duister en te vol geheimenis dan dat zij elkaar langer vast konden houden. Nauwelijks hadden zij hun vrees

303