Simcha, de knaap uit Worms

Mosché stond een oogenblik met verwrongen trekken, die veranderden tot een masker van bittere misnoegdheid. „Nu?” mompelde Reb Salzmann tot hem, „een nieuwe Na-zarener is opgestaan. Wat moet dat hier?”De Hospitaal-gast zocht een uitweg naar de eenheid en riep: „Het is waar dat gij de Christenen verwerpt, maar overal met hen heult!” Het was Menachem die het herstel bracht, door zich openlijk bij de ontevredenen aan te sluiten. Hij had toch een zeker gezag onder de geringere gemeenteleden, en aandacht bij de aanzienlijken door wat zij zijn afvalligheid noemden. „Men wil niet begrijpen,” riep hij, „wat deze Reb uit Worms zegt, hij wil dat wij ons verdedigen zullen tegen de gotspah van de Christenen, die ons verdelgen willen en doen alsof het om de Leer gaat. Het gaat niet om de Leer, maar om uw goed, en ook om het arme beetje dat wij misschien nog bezitten. Ja, Reb!” riep hij tot den Kwakzalver die hem uitdaagde, zijn opstandigheid tegen zijn meesters te herhalen, „men heeft mij wel verstaan, en ik heb geen vrees het nog eens te zeggen: „God heeft U het goud misschien daarvoor gegeven.”

Reb Juda grijnsde en knikte daarbij; Parnassiem wisselden blikken over de ontrouw van den Synagogedienaar. Reb To-bias, de logementhouder, stond op en zwaaide om gehoor: „Gij allen hebt gedaan,” zei hij, „alsof gij geslapen hebt. En nu doet ge of niets meer mogelijk is dan de dood.”

„Wie zegt dat? Ge zijt krankzinnig!”

„Er is niets gebeurd!”

„Wij zijn allen gezond!” riep hem Liebermann tegen.

„Gij zijt schuldig,” ging Reb Tobias voort, „gij zijt geen goede Parnassiem geweest. Neen. Gij hebt ons niet beschermd. Onze spot helpt niet, en de uwe helpt niet. Hier helpen geen grapjes. Wij hadden u eerder uit uw banken moeten jagen, gij zijt geen vaders. Doe nu als schuldigen wat van u verlangd wordt. En laten wij ons verdedigen tegen dat gedierte. Het kwam al in mijn huis bier drinken en ons onzen dood aanzeggen, toen gij nog van geen gevaar hebt willen weten. Laat ons doen wat noodig is en ons verdedigen. Dan blijft de Kowout, de eer aan ons!”

288