Simcha, de knaap uit Worms

klonken aan beide zijden, tot de dappere roep van een vrouw stilte bracht:

,,Laat hem toch spreken! Hij heeft in Worrns vader, moeder, zuster en zeven broers verloren!”

Het was Frommet, die met Esther had durven meekomen, en een uitval waagde tegen de heerschappij van haar man en tegen de zeden van haar kring, een uitval die alleen op den rand van den chaos kon worden ondernomen. Desondanks antwoordden andere vrouwen:

„Nu, moet hij daarom ons allen laten omkomen, met zijn dwaasheid?”

Rabbi Jitzgak oordeelde dat het nu tijd was, den aanval regelrecht tegen Simcha te richten.

„Hij heeft vader, moeder, zuster en broers verloren,” riep hij luid over allen heen, „ik wil daarvan iets zeggen. Het is waar dat God hem daarmee zwaar bezocht heeft. Maar moeten wij er niet over nadenken wien wij hier vóór ons hebben, als wij weten, dat hij niet één uur Sjiwwa over hen gezeten heeft?”

Een gil uit honderden monden joeg naar Simcha. Het scheen een stormloop van uitstooting, waaronder zijn moed bijna heel en al bedolven raakte. Het feit maakte op de massa een indruk van bevreemding; blikken die geen haat staken, klommen onderzoekend tegen hem op, niet zonder genegenheid, maar zonder een spoor van vertrouwen of instemming. En er was ook louter goedhartige verwondering om dat aandoénlijk lijkende volharden.

Met gebrokenheid in zijn stem om dat alles riep hij: „Vechten! Sjiwwa of niet, vechten of gij zijt allen verloren. Vechten of alles overgeven. Of het wordt Mainz enWorms.” „Het geld! Voor wapenen en krijgers!”

„Biedt het den Bisschop aan, dat wij vechten met zijn mannen samen! Hij kan niet weigeren!”

„Stil! Stil!” wenkte Rabbi Gerschom, „heeft de Knaap uit Worms gesproken?”

„Ja,” zei Simcha bleek. En daarop begon hij snel en zonder hoop nog eenmaal te herhalen wat de anderen geroepen hadden.

284