Simcha, de knaap uit Worms

spreken? Liebermann kon den ernst van zijn woorden niet aanvaarden; uit saamhoorigheid behandelde hij ze als den inval van een oogenblik. Een paar narren bedreigden ons. Twee en een halve Christenkooplieden misgunden ons onzen welstand. Maar de Parnassiem en Rabanniem waren geen kinderen, en evenmin de Keizer en zijn Bisschoppen. Of hij in Worms ook zulk een Poeriemfeest gevierd had? Met zulke Potsenmakers? Morgen zou hij hem Keulen laten zien, met een gezelschap jonge menschen, op een wandelrit. Hij drukte hem de hand met goede wenschen voor den nacht, in een warmte die voor Simcha aandoénlijk was. Dat was een belofte, ja een inzet tot vriendschap van een gelijke in jaren en dagelijkschen levensbouw, die de neiging naar rust, veiligheid en kameraadschap wel machtig moest vleien. En toch, al wees hij die aansluiting niet af, hield het gevoel van welgevallen maar een oogenblik stand. Die groote dans-ommegang bij het lied en de muziek, de aaiing van de blikken daarbij en de voorzichtig-innige aanrakingen der handen, hadden hem na alle sombere ontzettingen van zijn rust, op reis en hier, snijdend geschokt, en daarop nog de rede van den Opperparnas, zijn gastheer. Bol, met overvloedigen nadruk had Rabbi Jitzgak gesproken, en voor Simcha die erin gezocht had naar een verklaring voor Rabbi Ger-schom’s gesluierde woorden, had het duidelijk geklonken als een verzet tegen de weifeling waarmee de oude man den terugkeer der Wetsrollen naar de Synagoge had aan-gekondigd. Gebluft had hij (zoo klonk het in de ooren uit Worms) over den bloei van de Kehillo Keulen, en over de aanstaande Messe die grooter zou worden dan ooit. Alsof de korte rede van den Rabbi een ontmoediging was geweest, zoo had de Parnas elk element daarin dat althans de aanduiding van de andersgezinde stemmen kon doen vermoeden, gegrepen en in het tegenovergestelde omgezet: een smaad die niet langer mocht duren, was dat onderbrengen van de Thorarollen in de schuur, en het kerkbestuur, dankbaar voor de groote eensgezindheid onder de Parnassiem en Rabanniem, zou reeds morgen aan die schande een eind maken. Hoe slim, dacht Simcha, had hij gezegd, dat Rabbi 28